Tak, pod warunkiem, że będzie to urlop wypoczynkowy płatny. Niedopuszczalne jest w tym wypadku przymusowe wysyłanie pracowników na urlop bezpłatny.
Należy pamiętać, że Kodeks pracy określa jedynie minimalny poziom ochrony pracowniczej i nic nie stoi na przeszkodzie, aby pracodawca bardziej korzystnie kształtował stosunek pracy swoich pracowników. Jeżeli zatem Kodeks pracy przewiduje, że pracownikowi po 10 latach pracy przysługuje 26 dni płatnego urlopu, to pracodawca może zwiększyć ten wymiar np. do 35 dni, gdyż jest to dla pracownika bardziej korzystne. Niedopuszczalne jest natomiast zmniejszanie wymiaru urlopu określonego w Kodeksie pracy.
Pracodawca może traktować swoich pracowników w sposób bardziej korzystny, niż jest to przewidziane w Kodeksie pracy.
W związku z tym, w sytuacji, gdy aktualnie pracodawca nie ma pracy dla wszystkich pracowników, ale nie chce ich zwalniać, może wysłać ich na płatny urlop wypoczynkowy. Należy jednak pamiętać, że takie działanie musi mieć swoją podstawę prawną. Kodeks pracy przewiduje bowiem 20 lub 26 dni urlopu (w zależności od stażu pracy), wobec czego zwiększenie tego wymiaru musi się odbyć bądź w oparciu o układ zbiorowy pracy, czy porozumienie pomiędzy pracownikiem a pracodawcą zawarte na piśmie.
Przeczytaj również: Czy pracodawca może zwiększyć wymiar urlopu?
Udzielając dodatkowego urlopu w okresie „martwego sezonu” pracodawca musi pamiętać o niedyskryminacji w zatrudnieniu. Oznacza to, że płatnego urlopu w zwiększonym wymiarze powinien on udzielić wszystkim swoim pracownikom. Może się to wiązać z koniecznością wymiany pracowników na terenie budowy, niemniej jednak nikt nie może zostać pokrzywdzony przez to, że będzie miał tylko 26 dni urlopu, podczas gdy inni pracownicy 30 dni.
Niezależnie od powyższego należy podkreślić, że opisana sytuacja nie będzie w istocie dodatkowym płatnym urlopem, a tzw. przestojem. Bowiem zgodnie z przepisami Kodeksu pracy, jeżeli pracownik jest gotów do wykonywania pracy, a doznaje przeszkód w jej świadczeniu z przyczyn leżących po stronie pracodawcy, występuje przestój, za który pracownikowi przysługuje wynagrodzenie. Przez przestój należy rozumieć m.in. sytuację, kiedy mimo pozostawania pracowników w gotowości do świadczenia pracy pracodawca nie zleca im określonych prac z powodu ich braku. Gotowość polega na tym, że pracownik musi pozostawać w faktycznej dyspozycji pracodawcy.
Polecamy serwis: Kodeks pracy
Za przestój niezawiniony przez pracownika pracodawca jest zobowiązany wypłacić wynagrodzenie wynikające z osobistego zaszeregowania określonego stawką godzinową lub miesięczną. Jeśli ten składnik wynagrodzenia nie został wyodrębniony, pracownikowi należy się wynagrodzenie nie niższe niż 60 % wynagrodzenia. W każdym przypadku wynagrodzenie to nie może być jednak niższe od wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę.