Urlopy są udzielane co do zasady zgodnie z planem urlopów obowiązujących u pracodawcy. Pracodawca nie ma obowiązku tworzenia planów urlopów, tylko w dwóch przypadkach. Po pierwsze, jeśli zakładowa organizacja związkowa wyraziła na to zgodę. W takim przypadku urlopy wypoczynkowe są udzielane po porozumieniu z pracownikiem. Po drugie, jeśli u pracodawcy nie działa zakładowa organizacja związkowa.
Jeśli pracownik nie wykorzysta w ciągu roku kalendarzowego całego urlopu, przysługuje mu w następnym roku urlop zaległy. Urlop taki powinien pracownikowi zostać udzielony do końca pierwszego kwartału następnego roku, czyli do końca marca.
Zobacz: Jak zarządzać i do kiedy sporządzić plan urlopów pracowników?
Pracodawca nie może odmówić pracownikowi udzielenia zaległego urlopu do końca marca następnego roku kalendarzowego.
Pracodawca nie ma obowiązku uzgadniania z pracownikiem terminu wykorzystania urlopu. Nie jest to uzależnione od zgody pracownika. Pracodawca może wysłać pracownika na zaległy urlop nawet bez zgody pracownika. Jeśli pracownik stawi się do pracy, pracodawca może go do niej nie dopuścić.
Przesunięcie terminu urlopu na okres po 31 marca może nastąpić na wniosek pracownika umotywowany ważnymi przyczynami oraz z powodu szczególnych potrzeb pracodawcy, jeżeli nieobecność pracownika spowodowałaby poważne zakłócenia toku pracy. Przyczyną przesunięcia urlopu może być również:
- niezdolność do pracy z powodu choroby pracownika,
- odosobnienia w związku z chorobą zakaźną,
- powołania na ćwiczenia wojskowe, albo na przeszkolenie wojskowe na czas do trzech miesięcy.
Zobacz serwis: Urlopy
Nieudzielenie zaległego urlopu do końca marca następnego roku nie powoduje utraty przez pracownika prawa do tego urlopu. Roszczenie o taki urlop przedawnia się z upływem trzech lat od dnia, w którym stało się wymagalne, czyli od końca marca.
Podstawa prawna: Art. 161, art. 164-168, art. 282 par.1 pkt 2 i art. 291 par.1 Kodeksu pracy