Termin na jej wdrożenie do prawa krajowego upłynął 5 grudnia 2011 r. W prawie polskim zatrudnienie pracowników tymczasowych reguluje ustawa o zatrudnianiu pracowników tymczasowych (dalej powoływana jako ustawa). Została ona wydana przed wejściem w życie dyrektywy, w związku z tym powstaje pytanie o jej zgodność z celem i brzmieniem dyrektywy.
Celem dyrektywy jest zagwarantowanie, aby podstawowe warunki pracy i zatrudnienia, które mają zastosowanie do pracowników tymczasowych, odpowiadały co najmniej warunkom, jakie byłyby do nich stosowane, gdyby zostali zatrudnieni bezpośrednio przez przedsiębiorstwo-użytkownika na tym samym stanowisku.
Dyrektywa definiuje, jak należy rozumieć pojęcia: pracownik tymczasowy, przedsiębiorstwo-użytkownik, podstawowe warunki pracy i zatrudnienia.
Pracownikiem tymczasowym jest pracownik zatrudniony przez agencję pracy tymczasowej na podstawie umowy o pracę lub związany z tą agencją stosunkiem pracy w celu skierowania go do wykonywania tymczasowo pracy pod nadzorem i kierownictwem przedsiębiorstwa-użytkownika (art. 3 lit. c dyrektywy). Definicja ta zdaje się odpowiadać polskiej definicji pracownika tymczasowego. Zgodnie z art. 2 pkt 2 ustawy pracownikiem tymczasowym jest pracownik zatrudniony przez agencję pracy tymczasowej wyłącznie w celu wykonywania pracy tymczasowej na rzecz i pod kierownictwem pracodawcy-użytkownika.
Polska ustawa dodatkowo wprowadza definicję pracy tymczasowej, co pośrednio ogranicza zakres zastosowania pojęcia pracownik tymczasowy.
Pracą tymczasową jest praca wykonywana na rzecz danego pracodawcy-użytkownika, maksymalnie przez okres wskazany w ustawie:
- o charakterze sezonowym, okresowym, doraźnym,
- której terminowe wykonanie przez pracowników pracodawcy-użytkownika nie byłoby możliwe lub
- której wykonanie należy do obowiązków nieobecnego pracownika pracodawcy-użytkownika.
Ponadto należy pamiętać o art. 8 ustawy. W przepisie tym enumeratywnie wymieniono prace, które nie mogą być powierzone pracownikowi tymczasowemu. Jest wśród nich praca pracownika pracodawcy-użytkownika w okresie uczestniczenia przez niego w strajku (art. 8 pkt 2 ustawy). Wyłączenie takie jest dopuszczalne w świetle dyrektywy. W pkt 20 preambuły wskazano bowiem, że przepisy dyrektywy dotyczące ograniczeń lub zakazów odnośnie do pracy tymczasowej nie naruszają przepisów państw członkowskich zakazujących zastępowania pracowników uczestniczących w strajku pracownikami tymczasowymi.
Przez przedsiębiorstwo-użytkownika dyrektywa rozumie każdą osobę fizyczną lub prawną, na której rzecz oraz pod której nadzorem i kierownictwem pracownik tymczasowy tymczasowo wykonuje pracę. Definicja ta odpowiada w prawie polskim pojęciu pracodawcy-użytkownika. Warto jednak zauważyć, że bardziej uzasadnione byłoby przyjęcie nazewnictwa zaproponowanego w dyrektywie. Termin pracodawca-użytkownik sugeruje – błędnie, że podmiot ten jest stroną stosunku pracy pracownika tymczasowego albo iż z usługi pracy tymczasowej może skorzystać tylko pracodawca. Wbrew tej sugestii należy podkreślić, że pracodawcą-użytkownikiem może być również podmiot, który nie zatrudnia pracowników, a np. korzysta wyłącznie z pracy zleceniobiorców.
Przez podstawowe warunki pracy i zatrudnienia dyrektywa rozumie warunki pracy i zatrudnienia ustanowione przez przepisy ustawowe, wykonawcze, administracyjne, układy zbiorowe pracy i inne wiążące przepisy ogólne obowiązujące w przedsiębiorstwie-użytkowniku dotyczące:
- norm czasu pracy, godzin nadliczbowych, przerw, okresów odpoczynku, pracy w porze nocnej, urlopu oraz świąt,
- wynagrodzenia.
Więcej na ten temat znajdziesz w płatnej części serwisu w artykule: Praca tymczasowa w prawie unijnym i polskim