Pracownikowi, który przez sąd został przywrócony do pracy i zgłosił gotowość do jej wykonywania, pracodawca zobowiązany jest wypłacić wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy. Minimalne i maksymalne ramy tego wynagrodzenia określają przepisy Kodeksu pracy, a o konkretnych wysokościach orzeka sąd pracy w wydanym wyroku. Warunkiem uzyskania przez pracownika prawa do tego wynagrodzenia jest zgłoszenie – w ciągu 7 dni od przywrócenia do pracy – gotowości niezwłocznego podjęcia pracy w ramach przywróconego stosunku pracy. W przypadku uchybienia temu terminowi pracodawca może odmówić ponownego zatrudnienia pracownika, chyba że przekroczenie nastąpiło z przyczyn niezależnych od podwładnego. Pracownikowi, który podjął pracę w wyniku przywrócenia, wlicza się do okresu zatrudnienia czas pozostawania bez pracy, za który przyznano wynagrodzenie.
Za jaki okres przysługuje wynagrodzenie
Wysokość wynagrodzenia uzależniona została od długości okresu pozostawania bez pracy.
Pracownikowi, który podjął pracę w wyniku przywrócenia do pracy po wypowiedzeniu umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony, które było nieuzasadnione lub naruszało przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, przysługuje wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy, nie więcej jednak niż za 2 miesiące, a gdy okres wypowiedzenia wynosił 3 miesiące – nie więcej niż za 1 miesiąc (art. 47 k.p.). Natomiast pracownikowi, z którym rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie i który podjął pracę w wyniku przywrócenia do pracy, przysługuje wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy, nie więcej jednak niż za 3 miesiące i nie mniej niż za 1 miesiąc (art. 57 § 1 k.p.).
Jeżeli jednak umowę o pracę rozwiązano z pracownikiem w wieku przedemerytalnym albo z pracownicą w okresie ciąży lub urlopu macierzyńskiego, wynagrodzenie przysługuje za cały czas pozostawania bez pracy. Dotyczy to także przypadku, gdy rozwiązano umowę o pracę z pracownikiem–ojcem wychowującym dziecko w okresie korzystania z urlopu macierzyńskiego albo gdy rozwiązanie umowy o pracę podlega ograniczeniu z mocy przepisu szczególnego.
Odmowa przywrócenia do pracy związkowca >>
Obliczanie wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy
Ustalając wysokość wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy, stosuje się zasady obowiązujące przy obliczaniu ekwiwalentu pieniężnego za urlop wypoczynkowy zgodnie z rozporządzeniem z 29 maja 1996 r., które z kolei odsyła do rozporządzenia w sprawie szczegółowych zasad udzielania urlopu wypoczynkowego, ustalania i wypłacania wynagrodzenia za czas urlopu oraz ekwiwalentu pieniężnego za urlop (zwane dalej rozporządzeniem).
Przy ustalaniu wysokości wynagrodzenia należy ustalić średnie miesięczne wynagrodzenie (§ 14–17 rozporządzenia) i nie dokonywać działań przewidzianych w § 18 i 19 rozporządzenia (m.in. nie stosuje się współczynnika urlopowego i nie oblicza się wynagrodzenia za 1 dzień). Obliczone zgodnie z ww. przepisami wynagrodzenie mnoży się przez liczbę miesięcy, za które sąd przyznał je pracownikowi.
Przykład
31 grudnia 2009 r. pracodawca rozwiązał z pracownikiem umowę o pracę za wypowiedzeniem z naruszeniem przepisów prawa. Sąd przywrócił tego pracownika do pracy 3 września 2010 r. i przysądził mu 2-miesięczne wynagrodzenie.
Pracownik w okresie zatrudnienia otrzymywał stałe miesięczne wynagrodzenie zasadnicze w kwocie 3500 zł, 20% dodatek stażowy oraz regulaminowe premie miesięczne w zmiennej wysokości.
Wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy będzie stanowiło przeciętne wynagrodzenie z okresu ostatnich 3 miesięcy zatrudnienia pracownika, tj. od października do grudnia 2009 r.
Składniki otrzymywane w stałej stawce miesięcznej uwzględnia się w wysokości należnej w grudniu 2009 r. – 4200 zł (3500 zł + 700 zł).
Zmienne składniki wynagrodzenia przysługujące za okresy nie dłuższe niż 1 miesiąc uwzględnia się w przeciętnej wysokości z okresu ostatnich 3 miesięcy pracy pracownika, tj. z okresu od października do grudnia 2009 r.
Pracownik otrzymał premie w następującej wysokości:
600 zł – w październiku, 400 zł – w listopadzie, 300 zł – w grudniu 2009 r.
Należy zsumować premie, które pracownik otrzymał w okresie 3 miesięcy:
600 zł + 400 zł + 300 zł = 1300 zł.
1300 zł : 3 = 433,30 zł – otrzymana kwota to przeciętna premia z okresu od października do grudnia 2009 r.
Następnie sumujemy wynagrodzenie ze stałych i zmiennych składników:
3500 zł + 700 zł + 433,30 zł = 4633,30 zł.
Otrzymana kwota to średnie miesięczne wynagrodzenie.
Sąd zasądził na rzecz pracownika 2-miesięczne odszkodowanie, ustalając wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy. Średnie miesięczne wynagrodzenie należy więc pomnożyć przez 2:
4633,30 zł × 2 = 9266,60 zł.
Za czas, kiedy pracownik pozostawał bez pracy pracodawca powinien mu wypłacić wynagrodzenie w wysokości 9266,60 zł.
Kiedy przywrócenie pracownika do pracy może być uznane za niecelowe >>
Pracodawca dokonujący wypłaty wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy powinien obliczyć i pobrać zaliczkę na podatek dochodowy oraz odprowadzić składki do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.
WAŻNE!
Jeżeli w okresie, w którym przywrócony pracownik pozostawał bez pracy, w zakładzie nastąpiły podwyżki płac, pracodawca oblicza wynagrodzenie pracownika, nie uwzględniając tych podwyżek.
Podstawa prawna:
- art. 47, 57 Kodeksu pracy,
- rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 29 maja 1996 r. w sprawie sposobu ustalania wynagrodzenia w okresie niewykonywania pracy oraz wynagrodzenia stanowiącego podstawę obliczania odszkodowań, odpraw, dodatków wyrównawczych do wynagrodzenia oraz innych należności przewidzianych w Kodeksie pracy (DzU nr 62, poz. 289 ze zm.),
- rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 8 stycznia 1997 r. w sprawie szczegółowych zasad udzielania urlopu wypoczynkowego, ustalania i wypłacania wynagrodzenia za czas urlopu oraz ekwiwalentu pieniężnego za urlop (DzU nr 2, poz. 14 ze zm.).