Kiedy zachowanie współpracowników lub pracodawcy nie ma cech mobbingu

W praktyce zdarza się często, że skutkiem mobbingu jest izolacja pracowników w środowisku pracy. Może być ona niekiedy jednym z przejawów (elementów) zjawiska mobbingu. Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z 14 listopada 2008 r. (II PK 88/08) – izolacja pracownika w grupie współpracowników nie stanowi autonomicznej cechy mobbingu. Tylko izolacja w grupie pracowniczej będąca następstwem działań polegających na negatywnych zachowaniach objętych dyspozycją normy art. 18^3a k.p. (nękanie, zastraszanie, poniżanie, ośmieszanie) uzasadnia zaistnienie mobbingu. Jeśli natomiast jest ona reakcją na naganne zachowania pracownika w stosunku do swoich współpracowników, to nie ma podstaw, aby działaniom polegającym na unikaniu kontaktów z takim pracownikiem przypisywać znamiona mobbingu.

Skutek jest konieczny

Działania lub zachowania sprawcy mobbingu – zgodnie z definicją kodeksową – mają na celu lub wywołują skutek w postaci zaniżonej oceny przydatności zawodowej pracownika, izolowania go lub wyeliminowania z zespołu pracowników. W tej kwestii wypowiedział się Sąd Najwyższy w wyroku z 5 października 2007 r. (II PK 31/07), podkreślając, że w postępowaniu dotyczącym stosowania przez pracodawcę mobbingu oraz przyznania świadczeń z tego tytułu nie jest wystarczające stwierdzenie bezprawności działań podjętych wobec pracownika, lecz konieczne jest wykazanie celu tych działań i ich skutków (art. 94³ § 2 k.p).

Inaczej problem ten ocenił Sąd Apelacyjny w Katowicach, który w wyroku z 15 grudnia 2006 r. stwierdził, że uznanie określonego zachowania za mobbing art. 94³ § 2 k.p. nie wymaga ani stwierdzenia po stronie prześladowcy działania ukierunkowanego na osiągnięcie celu (zamiaru), ani wystąpienia skutku. Wystarczy, że pracownik był obiektem oddziaływania, które według obiektywnej miary może być ocenione za wywołujące jeden ze skutków określonych w art. 94³ § 2 k.p. (III APa 170/05).

Metody przeciwdziałania mobbingowi w firmie >>

Ocena obiektywna

W praktyce istotna jest odpowiedź na pytanie, jakie kryteria – obiektywne czy subiektywne – należy stosować przy ocenie przesłanek mobbingu. Sąd Apelacyjny w Poznaniu w uzasadnieniu wyroku 28 lutego 2008 r. wskazał, że oceniając zjawisko mobbingu, trzeba odnieść się do obiektywnego wzorca „ofiary rozsądnej”, co pozwoli wyeliminować przypadki wynikające z nadmiernej wrażliwości pracowników (III APa 2/08). W podobnym duchu wypowiedział się Sąd Najwyższy w wyroku z 7 maja 2009 r., uznając, że badanie i ocena subiektywnych odczuć osoby mobbingowanej nie mogą stanowić podstawy do ustalania odpowiedzialności mobbingowej (III PK 2/09). Jeśli zatem pracownik postrzega określone zachowania jako mobbing, to zaakceptowanie jego stanowiska uzależnione jest od obiektywnej oceny tych przejawów zachowania w kontekście ujawnionych okoliczności faktycznych (por. ww. wyrok II PK 88/08).

Co nie jest mobbingiem

W praktyce zdarzają się sytuacje, w których pracownicy niewłaściwie interpretują zjawisko mobbingu i jako działania mobbingowe traktują wszelkie sytuacje, w których czują się niedocenieni przez pracodawcę, np. uważają, że ze względu na posiadane wykształcenie praca, którą wykonują u danego pracodawcy, nie odpowiada ich oczekiwaniom i z tego powodu odczuwają dyskomfort. Jak wskazał Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z 25 lipca 2003 r., zapewnienie przez pracodawcę pracownikowi stanu dobrego samopoczucia jest niewymierne i nie dające się zobiektywizować (I PK 330/02). Jednemu pracownikowi dobre samopoczucie zapewni samo posiadanie miejsca pracy, inny może pozostać wiecznym malkontentem, gdyż jest to kwestia cech charakteru, na które pracodawca nie ma wpływu. Za brak satysfakcji pracownika przy działaniu pracodawcy w granicach prawa pracodawca nie może więc ponosić odpowiedzialności.

Bywa też tak, że za mobbing pracownicy uważają działania pracodawcy zmierzające do egzekwowania prawidłowego wykonywania przez pracownika jego obowiązków lub polegające na wydaniu pracownikowi (zgodne z prawem i w ramach umowy o pracę) poleceń dotyczących pracy. Jeśli takie zachowania pracodawcy nie są sprzeczne z przepisami prawa oraz mają taką formę, że nie naruszają dóbr osobistych pracownika (szczególnie jego godności i dobrego imienia), to nie sposób kwalifikować ich jako mobbing.

Mobbing a zatrudnienie cywilnoprawne >>

Przykład
Pracodawca w ciągu kilku miesięcy wydawał pracownikom polecenia pracy w godzinach nadliczbowych, nie wypłacając za taką pracę wynagrodzenia. Pracownicy rozwiązali umowy o pracę, uznając, że pracodawca stosuje wobec nich mobbing i wystąpili do sądu pracy z pozwem o zapłatę wynagrodzenia za przepracowane godziny nadliczbowe oraz o odszkodowania za stosowanie przez pracodawcę mobbingu. Sąd pracy uwzględnił żądanie w zakresie zapłaty za godziny nadliczbowe i oddalił powództwo o odszkodowania, wskazując, że samo zlecanie pracy w godzinach nadliczbowych i niewypłacenie z tego tytułu wynagrodzenia to jeszcze nie mobbing.

Nie narusza godności osobistej pracownika krytyczna ocena wykonania przez niego zleconych mu konkretnych zadań, nawet jeśli ocena przełożonego okaże się niesłuszna, lecz nie prowadzi do krzywdzącej pracownika dyskwalifikacji zawodowej i nie zawiera zbędnych sformułowań wykraczających poza potrzebę w ramach konkretnej czynności, podjętej w wewnętrznej działalności podmiotu zatrudniającego (wyrok SN z 6 grudnia 1973 r., I PR 493/73).

Przykład
Przełożony kilkakrotnie zwracał pracownikowi uwagę, że niewłaściwie wykonuje swoje obowiązki. Rozmowy dyscyplinujące przeprowadzane były w spokojnej atmosferze i miały rzeczowy charakter. Pracownik uważa, że przełożony stosuje wobec niego mobbing. Pracownik nie ma jednak racji. Pracodawca miał prawo oceniać w ten sposób pracę pracownika, gdyż uwagi dotyczyły pracy, a przy tym ich forma była właściwa.

Podobnie jest z wykonywaniem czynności kontrolnych, które często traktowane są przez pracowników jako mobbing. Kontrolowanie pracownika może być dla niego stresujące, nie oznacza to jednak jego szykanowania.

Podstawa prawna:

• art. 94³ Kodeksu pracy,

• wyroki Sądu Najwyższego z:
  – 6 grudnia 1973 r. (I PR 493/73, OSNC 1974/9/156),
  – 25 lipca 2003 r. (I PK 330/02, niepubl.),
  – 5 października 2007 r. (II PK 31/07, OSNP 2008/21–22/312),
  – 14 listopada 2008 r. (II PK 88/08, OSNP 2010/9–10/114),

• wyroki Sądu Apelacyjnego:
  – w Katowicach z 15 grudnia 2006 r. (III APa 170/05, niepubl.),
  – w Poznaniu z 28 lutego 2008 r. (III APa 2/08, niepubl.).