- Pracujący za granicą musi mieć zapewnioną płacę minimalną obowiązującą w państwie przyjmującym
- Firma odprowadza składki ZUS od kwoty co najmniej przeciętnego wynagrodzenia w Polsce
- Maksymalny okres delegowania zatrudnionego wynosi dwa lata
Od chwili wejścia Polski do Unii Europejskiej, czyli od 1 maja 2004 r., rodzime firmy mogą korzystać ze swobody świadczenia usług w Europie. Dzięki temu przedsiębiorcy mogą realizować zlecenia na rzecz kontrahentów w innych państwach członkowskich. Korzystają przy tym z możliwości delegowania swoich pracowników za granicę w celu wykonywania zamówień.
Podstawowe zasady wysyłania pracowników do innych państw unijnych określa dyrektywa 96/71/WE z 16 grudnia 1996 r. dotycząca delegowania pracowników w ramach świadczenia usług. Choć jej przepisy są skierowane do państw, a nie ich obywateli, to jednak firmy zamierzające korzystać ze swobody świadczenia usług transgranicznych powinny je znać. Dla przedsiębiorstw zamierzających wysyłać swoich pracowników do pracy w zjednoczonej Europie ważne będą też unijne przepisy dotyczące koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego, które wydane zostały w formie rozporządzeń, a wobec tego obowiązują bezpośrednio wszystkie osoby mające miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce. Są to regulacje rozporządzenia nr 883/2004 z 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (artykuły 11–16) oraz rozporządzenia nr 987/2009 z 16 września 2009 r. w sprawie wykonywania powyższego podstawowego rozporządzenia (artykuły 14–21).
Prowadzenie działalności
Podstawowym warunkiem, który musi spełnić przedsiębiorca zamierzający realizować usługę w innym państwie unijnym przy pomocy swoich pracowników, jest prowadzenie realnej działalności gospodarczej w kraju, w którym ma siedzibę. Oznacza to, że działalność firmy nie może polegać wyłącznie na wysyłaniu pracowników delegowanych do innych krajów unijnych i nie może ona polegać tylko na wewnętrznym zarządzaniu.
Przepisy unijnych rozporządzeń wskazują, że przedsiębiorca powinien normalnie prowadzić swoją działalność w kraju, z którego wysyła pracowników. Tam właśnie powinna się odbywać znaczna część jego aktywności gospodarczej. Uznaje się, że jeżeli co najmniej 25 proc. tej działalności skoncentrowane jest w Polsce, nie powinien on mieć problemu z delegowaniem pracowników za granicę.
Dla ustalenia, czy faktyczne miejsce prowadzenia działalności przedsiębiorcy jest zlokalizowane w Polsce, będą brane pod uwagę m.in. siedziba jego przedsiębiorstwa i zarządu, a także miejsce, w którym rekrutowani są pracownicy. Uwzględnia się przy tym także lokalizacje, gdzie zawiera się większość umów z klientami, ich liczbę oraz prawo, które ma do nich zastosowanie. Porównuje się także liczebność personelu administracyjnego danej firmy w państwie, z którego wysyła zatrudnionych, i w tym, do którego są oni delegowani, a także wysokość obrotów w każdym z tych krajów.
Cały artykuł znajdziesz w e-wydaniu Dziennika Gazety Prawnej. Sprawdź