Według uchwały Naczelnego Sądu Administracyjnego z 24 maja 2010 r. (sygn. II FPS 1/10), „wykupione przez pracodawcę pakiety świadczeń medycznych, których wartość nie jest wolna od podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), stanowią dla pracowników, uprawnionych do ich wykorzystania, nieodpłatne świadczenie w rozumieniu art. 12 ust. 1 tej ustawy”.
W uzasadnieniu do tej uchwały sąd stwierdził, że możliwość skorzystania z usług medycznych ma istotny wymiar finansowy, czego dowodzi także szybko rosnąca popularność pakietów medycznych. Gdyby pracownik chciał wykupić abonament samodzielnie, zapłaciłby za niego znacznie więcej niż kwota wydatkowana przez pracodawcę w przeliczeniu na jednego zatrudnionego. W rezultacie pakiety wykupione przez pracodawcę dla pracowników mieszczą się w zakresie pojęcia „nieodpłatne świadczenie”.
Skoro pracodawca gwarantuje pracownikowi możliwość bezpłatnego skorzystania z określonych usług medycznych, to pracownik otrzymuje je w momencie, w którym po stronie centrum medycznego powstaje obowiązek pozostawania w gotowości do świadczenia mu tych usług. Taką chwilą może być umieszczenie zatrudnionego na liście uprawnionych lub wręczenie mu karty identyfikacyjnej pacjenta.
Czy jest to rozstrzygnięcie ostateczne
Uchwała NSA z 24 maja 2010 r. została podjęta w składzie siedmiu sędziów i dotyczyła konkretnej decyzji Izby Skarbowej w Warszawie oraz skargi podatnika. Jednak nie jest ona źródłem prawa, lecz jest wiążąca w danej sprawie. Uchwała ta nie kończy więc sporu, czy pakiety medyczne stanowią przychód pracowników, czy nie.
W przeszłości zdarzały się już przypadki, że mimo wydanych uchwał wojewódzkie sądy administracyjne nadal wydawały korzystne dla podatników wyroki – odmienne od stanowiska zaprezentowanego w takiej uchwale.
Można przy tym powoływać się na zdanie odrębne do uchwały składu siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z 24 maja 2010 r., jakie przedstawił jeden z sędziów NSA. W swoim stanowisku stwierdził, że „(...) uchwała rozszerzyła w sposób nadmierny (...), rozumienie pojęcia »otrzymania nieodpłatnych świadczeń«, o którym mowa w art. 11 ust. 1 i art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f. (...). W stanie faktycznym rozpoznawanej sprawy pracownik, któremu postawiono do dyspozycji czy raczej przydzielono do dyspozycji pakiet świadczeń medycznych nie miał na ten fakt żadnego wpływu, nikt go o to nie pytał i, co więcej, pobiera się od bliżej nieokreślonego – oszacowanego, ryczałtowego – a przydzielonego mu świadczenia zaliczki na podatek. Jest to więc sytuacja diametralnie różna”.
Sędzia podniósł również, że „(...) skład powiększony wadliwie zinterpretował pojęcie »otrzymanie« nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 11 ust. 1 w zw. z art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f. Z art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f. wynika, że »przychodami (...) są otrzymane lub pozostawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń«. Wyraźnie więc w powołanym przepisie ustawodawca wyróżnia dwa sposoby zaistnienia przychodu: a) otrzymanie i b) pozostawienie go do dyspozycji podatnika. Wprawdzie odnoszą się one tylko do pieniędzy i wartości pieniężnych, ale (...) przy wykładni pojęcia »otrzymane« nie można tego rozróżnienia nie dostrzegać. Zgodnie z językowym znaczeniem słowa »otrzymać« to »dostać (dostawać) coś w darze, dostać (dostawać) coś, co się należy, na co się zasługuje, do czego się dąży« , »uzyskać coś z czegoś« (...). Oznacza to nie mniej, nie więcej zaistnienie skutku polegającego na faktycznym otrzymaniu tego świadczenia, skoro otrzymanie ma być konsekwencją tego co się należało, na co się zasłużyło albo do czego się dążyło. Do takiej interpretacji tego zwrotu skłania też wykładnia kontekstowa pojęcia »pozostawione do dyspozycji«. Skoro ustawodawca te zwroty »otrzymywać« i »pozostawiać do dyspozycji« rozróżnia, to także powinien je rozróżniać sąd stosujący dany przepis, gdyż jak trafnie wskazano w uchwale, bez dostatecznych argumentów nie powinno się nadawać różnych znaczeń tym samym zwrotom. (...) Nadanie więc słowu »otrzymać świadczenie« znaczenia obejmującego także »możliwość skorzystania z tych świadczeń« zaciera różnicę z pojęciem »postawienie do dyspozycji« , a nawet więcej – prowadzi do ich utożsamienia. Trudno dostrzec ukryte czy istniejące różnice znaczeniowe między tymi pojęciami. W związku z tym powstaje pytanie, po co ustawodawca w art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f. użył na wstępie w odniesieniu do przychodów z pieniędzy lub wartości pieniężnych także zwrotu »postawione do dyspozycji« , skoro to samo znaczenie rozumiane jako możliwość nimi dysponowania można wyprowadzić ze słowa »otrzymane« . Jest to (...) problem zasadniczy nieznajdujący odpowiedzi w uchwale. (...) Trudno byłoby przyjąć, że już sama tylko możliwość skorzystania z nieodpłatnego świadczenia w przypadkach określonych w art. 21 ust. 1 pkt 68a, pkt 118 u.p.d.o.f. dawałaby podstawę do uzyskania zwolnienia podatkowego.
(...) Wprawdzie skład powiększony – zresztą trafnie, bo sąd o to nie pytał – nie zajął się problemem sposobu obliczenia wartości nieodpłatnego świadczenia, (...) takiego sposobu nie ma. Ustawodawca (...) konsekwentnie nie zaliczył świadczenia z tytułu nabycia przez pracodawcę pakietu usług medycznych, o których tu mowa, do przychodów i równocześnie konsekwentnie nie wskazał w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych sposobu obliczenia jego wartości. Taki, jak się wydaje, pogląd prezentowało Ministerstwo Finansów w odpowiedzi na interpelację poselską Nr 180 (SPS – 0202 – 1980/2) udzieloną przez Podsekretarza Stanu w tym Ministerstwie 27 września 2002 r. Wynika z niego, że »(...) doliczenie do dochodu pracownika wartości świadczeń usług medycznych jedynie przypadających na pracownika (a nie faktycznie otrzymanych) byłoby sprzeczne z postanowieniem ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i w konsekwencji sprzeczne z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej. (...) W tym stanie sprawy (...) sama tylko możliwość skorzystania przez pracownika z pakietu usług medycznych, których wartość nie jest wolna od podatku dochodowego od osób fizycznych, nie jest przychodem z tytułu otrzymania nieodpłatnego świadczenia i nie podlega opodatkowaniu tym podatkiem, aczkolwiek ma ona wartość majątkową”.
Co na to Ministerstwo Finansów
W odpowiedzi z 14 lipca 2010 r. na interpelację poselską z 5 lipca 2010 r. nr SPS-023-16702/10 w sprawie zaległego podatku dochodowego za abonament medyczny, której przedmiotem były zapytania dotyczące potwierdzenia występowania żądań urzędów skarbowych o zapłatę podatku od pakietów medycznych opłacanych pracownikom przez firmy oraz podstawę prawną takich żądań, Ministerstwo Finansów stwierdziło, że „odpowiedzialność płatnika dotyczy podatku niepobranego lub podatku pobranego, a niewpłaconego. Płatnikowi, który nie dopełnił obowiązków nałożonych przepisami art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (np. nie pobrał i nie wpłacił podatku od świadczenia z tytułu abonamentu medycznego), przysługuje prawo do skorygowania, na podstawie art. 81 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, deklaracji PIT-4R i odprowadzenia zaległego podatku dochodowego na rachunek właściwego organu podatkowego wraz z odsetkami za zwłokę oraz skorygowania informacji PIT-11. Nieskorzystanie z tego uprawnienia skutkować będzie wszczęciem postępowania podatkowego i wydaniem przez organ podatkowy, na podstawie art. 30 § 4 Ordynacji podatkowej, decyzji o odpowiedzialności podatkowej płatnika. Należy dodać, że nie zwalnia to podatnika z obowiązku wykazania w zeznaniu podatkowym wszystkich swoich dochodów podlegających opodatkowaniu. Obowiązek ten ciąży na podatniku również, gdy podatek nie został pobrany przez płatnika, a podatnik posiadał wiedzę o wszystkich uzyskanych przez siebie dochodach. W przypadku niewykazania w zeznaniu podatkowym wszystkich dochodów podatnik ma możliwość, na podstawie art. 81 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, skorygowania zeznania podatkowego za lata, w których nie wykazał dochodu, w tym przypadku świadczenia z tytułu abonamentu medycznego. Korekta zeznania będzie polegała na uwzględnieniu w nim dochodu uzyskanego z tego tytułu”.
Korzyści
Pracodawcy, którzy nie opłacali składek od abonamentów medycznych na podstawie indywidualnej interpretacji wydanej przez organ podatkowy, nie muszą korygować deklaracji ani opłacać zaległego podatku do czasu otrzymania zawiadomienia o zmianie interpretacji.
W liście z 2 czerwca 2010 r. PKPP Lewiatan zwrócił się do Ministerstwa Finansów o wydanie rozporządzenia o zaniechaniu poboru podatku dochodowego od osób fizycznych z tytułu objęcia pracowników pakietem medycznym bądź o przygotowanie stosownej ustawy abolicyjnej. Odpowiedź w tej sprawie była jednak negatywna. Z przytoczonej wyżej odpowiedzi z 14 lipca 2010 r. na interpelację poselską, ministerstwo zwróciło uwagę na symetrię odpowiedzialności między płatnikami i podatnikami z jednej strony, a Skarbem Państwa z drugiej. Według ministerstwa, gdyby podejmujący uchwałę sędziowie nie podzielili stanowiska ministra finansów i organów podatkowych, to niewątpliwie podatnicy/beneficjenci abonamentów medycznych, którym płatnicy pobrali zaliczki na podatek od tych świadczeń, masowo składaliby korekty zeznań podatkowych z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty. Wówczas wszelkie konsekwencje finansowe rozstrzygnięcia tego sporu poniósłby Skarb Państwa.
Jak dokonać korekty
Płatnicy (pracodawcy), którzy nie pobierali zaliczki na podatek od abonamentów medycznych, a chcący uniknąć sporów z organami podatkowymi, mogą dokonać korekty i wpłacić zaległy podatek łączenie z odsetkami. Na podstawie art. 30 § 1 Ordynacji podatkowej, płatnik, który nie wykonał obowiązku pobrania podatku, odpowiada za podatek niepobrany lub podatek pobrany, a niewpłacony (podatkiem jest również zaliczka na podatek, o czym stanowi art. 3 pkt 3 lit. a Ordynacji podatkowej).
Jeżeli organ podatkowy stwierdzi taką okoliczność w postępowaniu podatkowym, wyda decyzję o odpowiedzialności podatkowej płatnika, w której określi wysokość należności z tytułu niepobranego podatku (art. 30 § 4 Ordynacji). Jednak, zgodnie z art. 81 Ordynacji podatkowej, płatnicy mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację. Skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji wraz z dołączonym pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekty. Złożenie takiej korekty chroni przed sankcjami za przestępstwo skarbowe lub wykroczenie skarbowe wynikającymi z Kodeksu karnego skarbowego (na podstawie art. 16a k.k.s.).
Jak wspomniano wyżej, odpowiedzialność za niepobrany podatek spoczywa na płatniku. W przypadku dokonania korekty deklaracji PIT-4R i informacji PIT-11 konieczna będzie również wpłata zaległego podatku i odsetek za zwłokę. Pracownicy zaś będą musieli złożyć korekty zeznań rocznych.
Pojawia się jednak problem pobrania zaliczki na podatek od pakietów medycznych, z których korzystali byli pracownicy. Problemem może być również sytuacja, gdy pracownicy nie wyrażą zgody na znaczne w niektórych przypadkach obniżenie ich wynagrodzenia. W informacji PIT-11 płatnik wykazuje pobrane zaliczki na podatek od wynagrodzeń, ale skoro zaliczka od świadczeń medycznych nie była pobrana z dochodów pracownika, to nie należy jej wykazywać jako pobranej. W takim przypadku w pisemnym uzasadnieniu do korekty należałoby wskazać, że zaliczka na podatek od abonamentu medycznego została zapłacona ze środków pracodawcy. Organy podatkowe nie powinny wówczas egzekwować podatku od pracownika, ponieważ koszt zaliczki na podatek pracodawca pokrył z własnych środków. Jednak zapłacona przez pracodawcę zaliczka stanowi przecież świadczenie na rzecz pracownika. W konsekwencji pracodawca powinien po raz kolejny wpłacić zaliczkę na podatek od podatku, który wpłacił za pracowników itd.
Z korektą podatku od abonamentów medycznych wiążą się zagadnienia nie do końca uregulowane przepisami. Zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku (art. 70 § 1 Ordynacji). Zatem, w przypadku gdy od pakietów nie pobierano zaliczki przez tak długi okres, korekta może dotyczyć całego tego okresu.
Zagrożenie
Złożenie korekty deklaracji i dokonanie wpłaty zaległego podatku nie chroni pracodawcy przed sankcjami za przestępstwo skarbowe lub wykroczenie skarbowe.
Opłata zaległych składek na ubezpieczenia społeczne
Uznanie, że pakiety medyczne są przychodem ze stosunku pracy, powoduje też konieczność korekty należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne. Podstawę wymiaru tych składek stanowi przychód w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych, osiągany przez pracowników u pracodawcy z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy (art. 18 ust. 1 i art. 4 pkt 9 ustawy systemowej). Zaliczając wartość pakietów medycznych do przychodów pracownika należy je również uwzględnić w podstawie wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne i na ubezpieczenie zdrowotne.
Należności z tego tytułu ulegają przedawnieniu dopiero po upływie 10 lat licząc od dnia, w którym stały się wymagalne (art. 24 ust. 4 ustawy systemowej). Wskazywałoby to na konieczność dokonania za ten okres korekt składek zarówno ponoszonych przez pracownika, jak i przez pracodawcę. Zgodnie z art. 47 ust. 3c ustawy systemowej płatnik ma obowiązek przechowywać kopie deklaracji rozliczeniowych i imiennych raportów miesięcznych oraz dokumentów korygujących te dokumenty również przez okres 10 lat, ale liczonych od dnia ich przekazania do ZUS. Przepisy ustawy systemowej nie wymagają natomiast przechowywania dokumentów, które są podstawą obliczenia przychodu stanowiącego podstawę wymiaru składek. Natomiast przepisy podatkowe wymagają, aby płatnicy przechowywali dokumenty związane z poborem podatków do czasu upływu terminu przedawnienia zobowiązania płatnika do celów podatkowych, co wynika z art. 32 § 1 Ordynacji podatkowej, czyli do upływu 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku (art. 70 § 1 Ordynacji). Możliwa jest zatem sytuacja, że płatnik, który nie ma już dokumentów dotyczących okresu po terminie przedawnienia do celów podatkowych (faktur za pakiety medyczne, umów z firmą świadczącą usługi medyczne, a w szczególności rozliczeń usług medycznych na poszczególnych pracowników dotyczących przyznanego im pakietu oraz jego wartości, ewentualnie innych dokumentów, z których wynikałaby ta wartość bądź na podstawie których mógłby ją ustalić), nie będzie mógł skorygować składek za te okresy. Nie miał bowiem wymogu przechowywania tych dokumentów po terminie, w którym nastąpiło przedawnienie zobowiązań podatkowych z tego tytułu.
Płatnik składek jest zobowiązany przechowywać listy płac, karty wynagrodzeń albo inne dowody, na podstawie których następuje ustalenie podstawy wymiaru emerytury lub renty, przez okres 50 lat od dnia zakończenia przez ubezpieczonego pracy u danego płatnika (art. 125a ust. 4 ustawy o emeryturach i rentach z FUS). Skoro jednak w podstawie wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne nie uwzględniał świadczeń z tytułu pakietów medycznych kierując się interpretacjami, że świadczenia te nie stanowią przychodów pracownika, to nie miał powodu przechowywać tych dokumentów po terminie przedawnienia do celów podatkowych.
Rezygnacja z dokonywania korekty
Płatnik może nie podejmować działań korygujących. W razie ewentualnej kontroli organu podatkowego i wydania decyzji o odpowiedzialności za zaległości podatkowe może odwołać się od tej decyzji do izby skarbowej, a następnie zaskarżyć ją do wojewódzkiego sądu administracyjnego. Jeżeli skład tego sądu nie podzieli stanowiska zajętego w uchwale składu siedmiu sędziów, to przedstawi sprawę do rozstrzygnięcia Naczelnemu Sądowi Administracyjnemu w celu ponownego podjęcia uchwały (art. 269 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi).
Z uwagi na to, że uchwały wydają różne składy sędziowskie, niewykluczone jest, że zapadnie inna uchwała niż dotychczasowa. Wadą takiego rozwiązania jest narastanie odsetek za zwłokę do czasu ich zapłaty. Korzyścią natomiast może być w niektórych przypadkach to, że do czasu wydania decyzji o odpowiedzialności płatnika mogą ulec przedawnieniu zaległości za niektóre okresy, w których pracownicy byli objęci pakietami medycznymi.
Korzyści
Pracodawcom, którzy nie dokonali korekt podatku, a zostali skontrolowani przez organ podatkowy i oczekują na decyzję o odpowiedzialności za zaległości podatkowe, część ich zaległości może ulec przedawnieniu do czasu wydania decyzji przez ten organ.
Należy uznać, że w omawianej sytuacji nie powinny mieć miejsca sankcje wynikające z Kodeksu karnego skarbowego za przestępstwo skarbowe. Aby bowiem mogło zaistnieć przestępstwo w rozumieniu tego kodeksu, czyn musi mieć charakter umyślny (art. 4 § 1 k.k.s.). Według tego przepisu przestępstwo skarbowe lub wykroczenie skarbowe można popełnić umyślnie, a także nieumyślnie, jeżeli kodeks tak stanowi. Jednak art. 78 tego kodeksu, określający sankcje za niepobranie podatku, nie stanowi, iż takimi sankcjami są objęte również sytuacje, gdy taki czyn miał charakter nieumyślny. Według tego przepisu płatnik, który nie pobiera podatku albo pobiera go w kwocie niższej od należnej, podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych albo karze pozbawienia wolności do lat 2, lub obu tym karom łącznie. Jeżeli kwota niepobranego podatku jest małej wartości, sprawca czynu zabronionego podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych. W przypadku gdy kwota niepobranego podatku nie przekracza ustawowego progu, sprawca czynu zabronionego podlega karze grzywny za wykroczenie skarbowe.
Trudno jednak uznać za działanie umyślne kierowanie się inną interpretacją przepisów, która została wyrażona również przez sądy, m.in. w wyrokach w sprawach o sygn. akt: III SA/Wa 1846/09, III SA/Wa 1423/09, III SA/Wa 1018/09, I SA/Wr 1556/09, III SA/Wa 225/09, III SA/Wa 11/09, III SA/Wa 3521/08, I SA/Bk 1/09, I SA/Po 1423/08, I SA/Gd 1/09.
Dyskusyjne jest również ewentualne orzeczenie kary grzywny za wykroczenie skarbowe. Na podstawie bowiem art. 84 § 1 k.k.s., „kto, nie dopełniając obowiązku nadzoru nad przestrzeganiem reguł obowiązujących w działalności danego przedsiębiorcy lub innej jednostki organizacyjnej, dopuszcza, chociażby nieumyślnie, do popełnienia czynu zabronionego, podlega karze grzywny za wykroczenie skarbowe”. Stosowanie się do innych interpretacji potwierdzonych również przez orzeczenia sądowe trudno natomiast uznać za niedopełnienie obowiązku nadzoru reguł obowiązujących w działalności danego przedsiębiorcy.
Z uwagi na trudną sytuację budżetową ryzyko kontroli przez organy podatkowe jest wysokie. Mogą one bowiem żądać od podmiotów świadczących usługi medyczne danych przedsiębiorców zakupujących te pakiety i wszczynać kontrole w firmach, które je nabyły.
Jeżeli płatnicy zamierzający dalej korzystać z pakietów medycznych chcą uniknąć sporów z organami podatkowymi, powinni zawrzeć z podmiotami świadczącymi te usługi aneksy do umów, z których wynikałoby, jaka kwota należności dotyczy świadczeń wynikających z przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, zwolnionych z podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 11 updof. Wskazane byłoby też, aby ta kwota była wyszczególniona na fakturach wystawianych przez te podmioty. Od tych świadczeń nie należy bowiem naliczać podatku.
Płatnicy, którzy otrzymali indywidualną interpretację
W uprzywilejowanej sytuacji są płatnicy, którzy otrzymali indywidualną interpretację przepisów dotyczącą niezaliczania do przychodów pracowników świadczeń wynikających z przyznanych pakietów medycznych. Na podstawie bowiem art. 14e § 1 Ordynacji podatkowej minister właściwy do spraw finansów publicznych może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. Zaś zawiadomienie o zmienionej interpretacji indywidualnej doręcza się podmiotowi, któremu w danej sprawie interpretacja została wydana(art. 14e § 2 Ordynacji). Natomiast zastosowanie się do interpretacji indywidualnej przed jej zmianą nie może szkodzić wnioskodawcy (art. 14k § 1 Ordynacji). A zatem do momentu doręczenia im zawiadomienia o zmienionej interpretacji indywidualnej płatnicy ci nie muszą nic zmieniać. Jeżeli zatem taki płatnik posiada indywidualną interpretację, z której wynika, że nie musiał tych świadczeń zaliczać do przychodów, to nie musi ani dokonywać wstecznej korekty, ani zaliczać tych świadczeń do przychodu pracowników do czasu otrzymania tego zawiadomienia.
Zastosowanie się do interpretacji, która następnie została zmieniona, powoduje bowiem zwolnienie z obowiązku zapłaty podatku w zakresie wynikającym ze zdarzenia będącego przedmiotem interpretacji, jeżeli (art. 14m Ordynacji):
- zobowiązanie nie zostało prawidłowo wykonane w wyniku zastosowania się do interpretacji, która uległa zmianie, oraz
- skutki podatkowe związane ze zdarzeniem, któremu odpowiada stan faktyczny będący przedmiotem interpretacji, miały miejsce po doręczeniu interpretacji indywidualnej.
W przypadku miesięcznego rozliczenia podatków zwolnienie to obejmuje okres do końca miesiąca, w którym doręczono zmienioną interpretację indywidualną oraz miesiąc następny (zaliczki na podatek to także podatek w rozumieniu art. 3 pkt 3 lit. a Ordynacji podatkowej). Z powyższego wynika, że dopiero doręczenie zawiadomienia o zmianie interpretacji może w ww. terminach nałożyć na płatnika obowiązek bieżącego zaliczania tych świadczeń do przychodu pracowników. Niestety, powyższe przepisy odnoszą się tylko do zobowiązań podatkowych. Nie odnoszą się zaś do składek na ubezpieczenia społeczne. Natomiast zwolnienie od zapłaty podatku w związku ze zmianą interpretacji nie stanowi zwolnienia z oskładkowania tych przychodów. Tym samym, jeżeli płatnicy nie dokonają korekt składek na ubezpieczenia społeczne, to będą obciążeni ryzykiem, że takich korekt mogą dokonać w przypadku ewentualnej kontroli przez kontrolerów ZUS.
Podstawa prawna
- art. 12 ust. 1, art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.),
- art. 3 pkt 3 lit. a, art. 14e, art. 14k § 1, art. 14m, art. 30, art. 32 § 1, art. 70 § 1, art. 81 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.),
- art. 4 pkt 9, art. 18 ust. 1, art. 24 ust. 4, art. 47 ust. 3c ustawy z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz.U. z 2009 r. Nr 205, poz. 1585 ze zm.),
- art. 4 § 1, art. 16a, art. 78 Kodeksu karnego skarbowego,
- art. 15 § 1 pkt 2, art. 187 § 2, art. 264 § 1, art. 269 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.),
- art. 125a ust. 4 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.).