W podstawie wymiaru zasiłku chorobowego należy uwzględnić wynagrodzenie faktycznie wypłacone pracownikowi. Należy jednak pamiętać, że podstawa wymiaru zasiłku chorobowego nie może być niższa od kwoty minimalnego wynagrodzenia za pracę pomniejszonej o 13,71%.
UZASADNIENIE
Podstawę wymiaru zasiłku chorobowego stanowi przeciętne miesięczne wynagrodzenie wypłacone pracownikowi u pracodawcy, u którego nabył on prawo do zasiłku chorobowego, za okres 12 miesięcy kalendarzowych poprzedzających miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy. Jeżeli pracownik nie przepracował 12 miesięcy, do podstawy wymiaru zasiłku przyjmujemy wynagrodzenie z faktycznego okresu zatrudnienia za pełne miesiące kalendarzowe (art. 36 ust. 1 i ust. 2 ustawy zasiłkowej).
W podstawie wymiaru zasiłku chorobowego uwzględnia się przychód pracownika stanowiący podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe, po odliczeniu potrąconych przez pracodawcę składek finansowanych ze środków pracownika na ubezpieczenia emerytalne, rentowe i chorobowe.
Jeśli pracownik w okresie, z którego wynagrodzenie stanowi podstawę wymiaru zasiłku, otrzymał wynagrodzenie niższe od określonego w umowie o pracę, to przed wliczeniem wynagrodzenia do podstawy wymiaru zasiłku należy je uzupełnić tylko wtedy, gdy nieobecność ta była usprawiedliwiona, a pracownik przepracował w miesiącu co najmniej połowę obowiązującego go czasu pracy.
Państwa pracownik zwolnił się z pracy na 2 godziny, które zobowiązał się odpracować, czego jednak nie zrobił. Dni lub godziny pracy, których pracownik nie odpracował ani nie usprawiedliwił, są traktowane jak nieusprawiedliwiona nieobecność w pracy. Jeżeli z powodu nieusprawiedliwionej nieobecności w pracy pracownik nie uzyskał wynagrodzenia w pełnej wysokości, tzn. takiego, jakie by mu przysługiwało za cały miesiąc pracy, to obliczając podstawę wymiaru zasiłku nie powinni Państwo uzupełniać wysokości tego wynagrodzenia. Powinni Państwo przyjąć wynagrodzenie, które pracownik faktycznie otrzymał, bez jego uzupełniania za miesiąc, za który zostało ono obniżone z powodu nieprzepracowania pełnego wymiaru czasu pracy.
PRZYKŁAD
Pracownik w styczniu 2011 r. dwa razy spóźnił się do pracy i nie odpracował tego spóźnienia. Otrzymuje on stałe wynagrodzenie za pracę w wysokości 2100 zł, ale za styczeń jego wynagrodzenie zostało obniżone do 1980 zł. W maju br. przedłożył zwolnienie lekarskie z tytułu opieki nad dzieckiem na okres od 2 do 18 maja 2011 r. Do ustalenia podstawy wymiaru zasiłku należy przyjąć wynagrodzenie uzyskane przez pracownika za okres od maja 2010 r. do kwietnia 2011 r. W tym okresie tylko wynagrodzenie za styczeń br. zostało pracownikowi obniżone w związku z nieobecnością w pracy.
W podstawie wymiaru zasiłku opiekuńczego należy uwzględnić:
• wynagrodzenie za 11 miesięcy w wysokości:
2100 zł – (2100 zł x 13,71%) = 1812,09 zł,
1812,09 zł x 11 mies. = 19 932,99 zł,
• wynagrodzenie za styczeń br. w wysokości nieuzupełnionej o nieprzepracowane godziny:
1980 zł – (1980 zł x 13,71%) = 1708,54 zł.
Podstawa wymiaru zasiłku opiekuńczego wyniesie:
19 932,99 zł + 1708,54 zł = 21 641,53 zł,
21 641,53 zł : 12 mies. = 1803,46 zł.
Podstawa wymiaru zasiłku przysługującego pracownikowi zatrudnionemu w pełnym wymiarze czasu pracy nie może być jednak niższa od minimalnego wynagrodzenia za pracę pomniejszonego o kwotę odpowiadającą wysokości 13,71% tego wynagrodzenia. Od 1 stycznia 2011 r. podstawa wymiaru zasiłków nie może być zatem niższa od kwoty:
- 956,78 zł – dla pracowników w pierwszym roku pracy (80% minimalnego wynagrodzenia, tj. 1108,80 zł po odliczeniu 13,71% tego wynagrodzenia),
- 1195,98 zł – dla pracowników od drugiego roku pracy (100% minimalnego wynagrodzenia, tj. 1386 zł, po odliczeniu 13,71% tego wynagrodzenia),
- proporcjonalnie obniżonych kwot 956,78 zł lub 1195,98 zł do wymiaru czasu pracy pracowników zatrudnionych na niepełny etat.
Gdyby zatem ustalona przez Państwa podstawa wymiaru zasiłku chorobowego okazała się niższa od kwoty 1195,98 zł, to należy ją podwyższyć właśnie do tej kwoty.
WAŻNE!
Od 1 stycznia br. podstawa wymiaru zasiłku chorobowego dla pełnoetatowego pracownika, który zachoruje w drugim roku ubezpieczenia lub później, nie może być niższa od kwoty 1195,98 zł.
Podstawa prawna
- art. 36–38, art. 45 ustawy z 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz.U. z 2010 r. Nr 77, poz. 512 ze zm.).