Ustawa z 24 kwietnia 2009 r. o zmianie ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych oraz ustawy - Prawo bankowe wprowadza zmianę do ustawy z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych oraz ustawy z 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe.
Ustawa zmieniająca wprowadza:
- zmiany w zakresie podlegania ubezpieczeniom społecznym w okresie pobierania zasiłku macierzyńskiego,
- zmianę dotyczącą obowiązku składania dokumentacji ZUS w czasie zawieszenia prowadzenia działalności na gruncie ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych,
- rozszerzenie obowiązkowego ubezpieczenia wypadkowego na zleceniobiorców wykonujących zlecenie poza siedzibą lub miejscem prowadzenia działalności zleceniodawcy,
- rezygnację z określania terminu do złożenia wniosku o objęcie ubezpieczeniami emerytalnym i rentowymi w przypadku zamiaru kontynuowania tych ubezpieczeń,
- zwolnienie duchownych opłacających składki na ubezpieczenia społeczne wyłącznie za siebie z konieczności comiesięcznego składania deklaracji rozliczeniowych oraz
- zmiany w ustawie - Prawo bankowe.
Składki na ubezpieczenie wypadkowe
Zmiana wprowadzona w art. 1 ust. 2 pkt 1 i 2 ustawy nowelizującej zawiera rozszerzenie obowiązkowego ubezpieczenia wypadkowego na zleceniobiorców wykonujących zlecenie poza siedzibą lub miejscem prowadzenia działalności zleceniodawcy.
Z powyższego wynika, że od dnia wejścia w życie przepisów tej ustawy pracodawcy będą zobowiązani do odprowadzania za wszystkich pracowników obowiązkowych składek na ubezpieczenie wypadkowe.
Ustawodawca, konstruując nowe brzmienie przepisu art. 12 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, wyszedł z założenia, że ubezpieczenia z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych stanowią od początku istnienia ubezpieczeń społecznych integralną priorytetową część tych systemów. Istotną cechą ubezpieczenia od wypadków przy pracy i chorób zawodowych było i jest stopniowe obejmowanie ochroną ubezpieczeniową wszystkich pracujących. Szybki wzrost popularności umów zlecenia, zawieranych w szczególności na rynku usług finansowych, nie może powodować zwiększania się liczby osób pozostających poza ochroną ubezpieczeniową.
Przepisy obecnie obowiązującej ustawy nakładają na pracodawcę obowiązek odprowadzania składek na ubezpieczenie wypadkowe jedynie od pensji pracowników zatrudnionych na podstawie umowy o pracę. Nie ma takiego obowiązku w stosunku do pracujących poza siedzibą firmy, np. na umowę zlecenia lub o dzieło. Natomiast obowiązkowemu ubezpieczeniu wypadkowemu podlegają jedynie ci zleceniobiorcy, którzy wykonują umowę w siedzibie lub miejscu prowadzenia działalności zleceniodawcy (art. 12 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych).
Konsekwencje wprowadzonej zmiany
Objęcie zleceniobiorców wykonujących umowę poza siedzibą lub miejscem prowadzenia działalności zleceniodawcy ubezpieczeniem społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych spowoduje:
- obciążenie zleceniodawców składką na to ubezpieczenie za wspomniane osoby,
- objęcie tych zleceniobiorców uprawnieniami do świadczeń w razie wypadku przy pracy lub choroby zawodowej (jednorazowe odszkodowania, zasiłki chorobowe, renty).
Dla pracodawcy oznacza to, że ubezpieczeniem wypadkowym objęci zostaną wszyscy zleceniobiorcy - tak jak są nim objęci wszyscy pracownicy niezależnie od miejsca wykonywania pracy, a co za tym idzie - wzrost kosztów zatrudniania pracowników.
Należy podkreślić, że na etapie projektowania ustawy zmieniającej propozycje ustawodawcy zostały poddane krytyce ze strony Konfederacji Pracodawców Polskich i Polskiej Konfederacji Pracodawców Prywatnych Lewiatan. Zastrzeżenia dotyczyły:
- zwiększenia obciążeń składkowych dla pracodawców (zleceniodawców) w dobie kryzysu gospodarczego oraz
- wątpliwości, że objęcie ubezpieczeniem wypadkowym wspomnianych osób nie jest zasadne m.in. dlatego, że jest niemożliwe precyzyjne ustalenie, kiedy i w jakich okolicznościach miał miejsce wypadek, w sytuacji gdy firmy rozliczają takie osoby jedynie z efektów ich pracy, nie sprawują zaś kontroli nad kwestią czasu pracy oraz miejscem jej wykonywania.
Jednak powyższe uwagi nie zostały przyjęte ze względu na wskazaną wyżej konieczność ochrony ubezpieczonych, którzy - wykonując zlecenia poza siedzibą zleceniodawcy (w terenie) - są narażeni niejednokrotnie w większym stopniu niż pozostali na ryzyko wypadku. Dodatkowo ustawodawca podkreślił, że z podobną sytuacją w tym zakresie spotykamy się w przypadku zatrudnienia w formie telepracy, kiedy telepracownik dysponuje także stosunkowo dużą swobodą przy realizacji zadań. Telepraca jest najczęściej wykonywana w domu, ale może być również wykonywana w sposób mieszany, tj. częściowo w domu, a częściowo w zakładzie pracy. Telepracownik może także wykonywać zawodowe obowiązki nie w domu, a w innym miejscu uzgodnionym z przełożonym. W każdym przypadku ma on zapewnioną pełną ochronę ubezpieczeniową.
Składki emerytalno-rentowe
Inną istotną zmianą wprowadzoną przez omawianą ustawę jest zmiana obowiązku opłacania składek emerytalno-rentowych przez kobiety przebywające na urlopach macierzyńskich lub wychowawczych.
Obecnie składki na ubezpieczenie emerytalno-rentowe za kobiety korzystające z uprawnień rodzicielskich są opłacane przez budżet państwa i naliczane są od kwoty zasiłku. Jeżeli jednak kobieta na urlopie macierzyńskim lub wychowawczym podejmie pracę zarobkową musi sama naliczyć i płacić składki. Podstawę do obliczeń stanowi kwota uzyskanych zarobków. Dotychczas wiele osób niewywiązywało się z tego obowiązku.
W tej sprawie poprawkę do ustawy nowelizującej zgłosił Senat i została ona przyjęta przez Sejm. Skutkiem tego w art. 4 ustawy zmieniającej została zawarta norma, która umarza zaległości w składkach wobec ZUS tych osób.
Należy pamiętać, że umorzenie nastąpi dopiero po wejściu w życie omawianego przepisu, tzn. pierwszego dnia miesiąca następującego po upływie 3 miesięcy od dnia ogłoszenia ustawy w Dzienniku Ustaw.
Dodatkowym rozwiązaniem zawartym w ustawie nowelizującej jest nowe uregulowanie sytuacji kobiet pobierających zasiłek macierzyński lub wychowawczy, których składki na ubezpieczenie emerytalno-rentowe zawsze będą naliczane od kwoty pobieranego zasiłku, niezależnie od tego, czy dodatkowo pracują czy nie.
Ustawa w obecnym brzmieniu została podpisana przez Prezydenta 30 kwietnia 2009 r. Przepisy dotyczące ubezpieczenia wypadkowego zaczną obowiązywać od 1 stycznia 2010 r.
Podstawa prawna:
- ustawa z 24 kwietnia 2009 r. o zmianie ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych oraz ustawy - Prawo bankowe (DzU nr 71, poz. 609).