Pomoc de minimis to szczególny rodzaj pomocy publicznej, której łączna wartość nie może przekroczyć wysokości 200 tys. euro w ciągu 3 lat budżetowych (w sektorze transportu wartość pomocy nie może przekroczyć 100 tys. euro). Za lata budżetowe przyjmuję się lata podatkowe, czyli bierze się pod uwagę wartość pomocy udzielonej przedsiębiorcy w danym roku podatkowym oraz w 2 poprzedzających latach podatkowych. Ze względu na niedużą wartość takiej pomocy nie jest ona uznawana za pomoc publiczną w rozumieniu art. 107 Traktatu o Funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) – czyli dawnego art. 87 TWE – i nie podlega także notyfikacji Komisji Europejskiej.
Ogólne zasady udzielania pomocy de minimis określa rozporządzenie Komisji (WE) 1998/2006 z 15 grudnia 2006 r. w sprawie zastosowania art. 87 i 88 Traktatu do pomocy de minimis (DzU UE L 379 z 28 grudnia 2006 r., s. 5–10).
Formy pomocy publicznej dla osób niepełnosprawnych w polskim prawie zostały zawarte w ustawie z 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (DzU z 2010 r. nr 214. poz. 1407 ze zm.), zwanej dalej ustawą o rehabilitacji. Zaliczamy do niej także pomoc de minimis.
Wyróżniamy kilka kategorii pomocy de minimis:
- zwrot kosztów wyposażenia stanowiska pracy osoby niepełnosprawnej (art. 26e ustawy o rehabilitacji),
- przysługujące pracodawcom prowadzącym zakład pracy chronionej dofinansowanie do wysokości 50% oprocentowania zaciągniętych kredytów bankowych, pod warunkiem wykorzystania tych kredytów na cele związane z rehabilitacją zawodową i społeczną osób niepełnosprawnych (art. 32 ust. 1 ustawy o rehabilitacji),
- zwrot niektórych wydatków ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych (art. 33 ustawy o rehabilitacji).
Zakres informacji niezbędnych do udzielenia pomocy de minimis przedstawianych przez podmiot ubiegający się tę pomoc (zwany wnioskodawcą) oraz wzór formularza informacji zawiera rozporządzenie Rady Ministrów z 29 marca 2010 r. w sprawie zakresu informacji przedstawianych przez podmiot ubiegający się o pomoc de minimis (DzU nr 53, poz. 311).
Wnioskodawca przedstawia podmiotowi udzielającemu pomocy informacje dotyczące:
- wnioskodawcy, m.in. imię i nazwisko albo nazwę, adres miejsca zamieszkania albo adres siedziby, identyfikator gminy, w której wnioskodawca mieszka albo ma siedzibę, numer identyfikacji podatkowej (NIP), formę prawną, wielkość, datę utworzenia,
- sytuacji ekonomicznej wnioskodawcy, w tym sprawozdania finansowe za okres 3 ostatnich lat obrotowych, sporządzane zgodnie z przepisami o rachunkowości,
- prowadzonej działalności gospodarczej, w związku z którą wnioskodawca ubiega się o pomoc de minimis,
- pomocy otrzymanej w odniesieniu do tych samych kosztów kwalifikujących się do objęcia pomocą, na których pokrycie ma być przeznaczona pomoc de minimis (§ 2 ust. 1 ww. rozporządzenia).
Powyższe informacje przekazuje się przez oddanie formularza z informacjami przedstawianymi przy ubieganiu się o pomoc de minimis, którego wzór określa załącznik do rozporządzenia, oraz przez przekazanie sprawozdań finansowych.
Natomiast formę, treść, termin i sposób wydawania zaświadczenia stwierdzającego, że udzielona pomoc publiczna jest pomocą de minimis albo pomocą de minimis w rolnictwie lub rybołówstwie określa rozporządzenie Rady Ministrów z 20 marca 2007 r. w sprawie zaświadczeń o pomocy de minimis i pomocy de minimis w rolnictwie lub rybołówstwie (DzU nr 53, poz. 354).
Zaświadczenie o pomocy de minimis zawiera:
- datę wydania,
- pieczęć podmiotu udzielającego pomocy publicznej,
- nazwę, numer identyfikacji podatkowej (NIP), siedzibę i adres podmiotu udzielającego pomocy publicznej,
- określenie beneficjenta pomocy de minimis albo pomocy de minimis w rolnictwie lub rybołówstwie,
- dzień udzielenia pomocy publicznej,
- wartość udzielonej pomocy publicznej brutto w złotych i w euro,
- wskazanie podstawy prawnej udzielenia pomocy publicznej,
- stwierdzenie, że udzielona pomoc publiczna jest pomocą de minimis albo pomocą de minimis w rolnictwie lub rybołówstwie,
- dane osoby upoważnionej do wydania zaświadczenia (§ 3 ww. rozporządzenia).
Natomiast pracodawcy posiadający status zakładu pracy chronionej są zobowiązani – na podstawie przepisów ustawy o rehabilitacji – utworzyć zakładowy fundusz rehabilitacji osób niepełnosprawnych (zfron). Szczegółowe przepisy dotyczące funduszu określa rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 19 grudnia 2007 r. w sprawie zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych (DzU z 2007 r. nr 245, poz. 1810 ze zm.). Cześć wydatków finansowana z funduszu ma charakter pomocy de minimis. Warunkiem uznania pomocy jako pomocy de minimis jest uzyskanie zaświadczenia wydanego przedsiębiorcy przez organ podatkowy, podmiot uprawniony do pobierania opłat na podstawie odrębnych przepisów lub inny podmiot udzielający pomocy. W celu uzyskania zaświadczenia przedsiębiorca przedstawia informację o dokonaniu wydatku ze środków funduszu rehabilitacji w ciągu 30 dni od dnia jego dokonania. Nie uznaje się za dokonanie wydatku ze środków funduszu rehabilitacji wydatku, który został sfinansowany ze środków innych niż zgromadzone na rachunku zfron, a następnie zrefundowany ze środków tego funduszu (§ 9 ust. 1–2a ww. rozporządzenia).
Występując o wydanie zaświadczenia, przedsiębiorca przedstawia:
- uzyskane zaświadczenia o pomocy de minimis otrzymanej w okresie obejmującym bieżący rok kalendarzowy oraz 2 poprzedzające go lata kalendarzowe albo oświadczenie o wielkości pomocy de minimis otrzymanej w tym okresie, albo oświadczenie o nieskorzystaniu z pomocy de minimis w tym okresie,
- informacje o każdej pomocy innej niż de minimis, jaką otrzymał w odniesieniu do tych samych kosztów kwalifikujących się oraz na dany projekt inwestycyjny, z którym związana jest pomoc de minimis,
- oświadczenie, że nie jest przedsiębiorcą znajdującym się w trudnej sytuacji ekonomicznej według kryteriów określonych w przepisach prawa Unii Europejskiej dotyczących udzielania pomocy publicznej.
Dodatkowo pomoc de minimis nie może być udzielona, jeżeli przedsiębiorca otrzymał pomoc inną niż de minimis w odniesieniu do tych samych kosztów kwalifikujących się do objęcia pomocą lub tego samego projektu inwestycyjnego, a łączna kwota pomocy spowodowałaby przekroczenie dopuszczalnej intensywności pomocy określonej w przepisach mających zastosowanie przy udzielaniu pomocy publicznej innej niż de minimis (§ 10 ww. rozporządzenia).
@RY1@i26/2011/021/i26.2011.021.000.0034.101.jpg@RY2@
@RY1@i26/2011/021/i26.2011.021.000.0034.102.jpg@RY2@