Perspektywa zwolnień grupowych i związanych z tym wydatków skłania firmy do poszukiwania rozwiązań, które pozwalają uniknąć kosztów. Jedno z nich polega np. na zebraniu zbędnych osób w jednej spółce bez majątku, którą po jakimś czasie można zlikwidować, a wypłatę świadczeń za zwolnienia przerzucić na Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych. Problem w tym, jak sprawić, by zatrudnieni znaleźli się w tej spółce wydmuszce. Są przypadki, gdy w tym celu próbuje się wykorzystać art. 231 kodeksu pracy określający tryb przejścia zakładu pracy lub jego części na innego pracodawcę. To rozwiązanie budzi jednak poważne wątpliwości.
Niełatwe zastosowanie
– Przejścia zakładu pracy lub jego części nie należy utożsamiać z przenoszeniem pracowników. Dopiero niedawno Sąd Najwyższy wyinterpretował zachowanie tożsamości przez oddawaną całość czy część zakładu jako przesłankę jego skutecznego przejścia. Oznacza to, że osoby, które zmieniły pracodawcę wskutek zastosowania art. 231 k.p., muszą zajmować się tym samym, co robiły przed przejściem firmy, albo ich praca ma być świadczona w podobnym kontekście – wyjaśnia Sławomir Paruch, radca prawny i partner w kancelarii Raczkowski i wspólnicy.
W wyroku z 3 kwietnia 2007 r. SN orzekł, że w przypadku, gdy ustalenie związania pracownika z przejętą częścią zakładu pracy jest niemożliwe, to zmiana firmy go nie dotyczy (sygn. akt III PK 245/06).
W uzasadnieniu tego wyroku SN stwierdził, że skutek przejścia części zakładu pracy, polegający na zmianie pracodawcy, następuje z mocy prawa (automatycznie), a nie w następstwie uzgodnień między zainteresowanymi firmami. O tym, których pracowników dotyczy przejście, decyduje jedynie faktyczne związanie ich z określoną częścią zakładu. Oznacza to, że ci związani faktycznie z przejmowaną częścią przedsiębiorstwa stają się pracownikami nowego pracodawcy (przejmującego). Natomiast pozostali kontynuują stosunek pracy z dotychczasową firmą.
Cały artykuł znajdziesz w e-wydaniu Dziennika Gazety Prawnej. Sprawdź