Jeżeli droga została przerwana, zdarzenie uważa się za wypadek w drodze do i z pracy, jeżeli przerwa była życiowo uzasadniona i jej czas nie przekraczał granic potrzeby, a także wówczas, gdy droga, nie będąc drogą najkrótszą, była dla pracownika, ze względów komunikacyjnych, najdogodniejsza.
Pomimo przerwy nie uważa się za przerwaną drogę do pracy lub pracy, gdy była ona życiowo uzasadniona, a czas przerwy nie przekraczał granic potrzeby.
Droga ta może nie być najkrótszą, jeżeli droga, jaką pracownik pokonuje, jest dla pracownika najdogodniejsza. Pracownik musi udawać się w określonym celu, a pokonywana przez niego droga ma zmierzać do osiągnięcia tego celu. W przypadku drogi do pracy jest to miejsce jej wykonywania. W przypadku drogi z pracy - miejsce zamieszkiwania pracownika.
Droga, którą pracownik pokonuje do pracy musi pozostawać w pewnym związku z wykonywaną pracą. Brak związku z pracą powoduje nieuznanie zdarzenia za wypadek w drodze do lub z pracy.
W sytuacji, gdy pracownik rozpoczyna drogę w celu załatwienia pewnej sprawy życiowej, która nie pozostaje w związku z wykonywaną pracą, dochodzi do zerwania związku z pracą i nie można takiej sytuacji uznać za wypadek w drodze do lub z pracy.
Polecamy: Jak założyć firmę?
Pani Kasia mieszka na osiedlu oddalonym o 15 km od swojego miejsca pracy, a najkrótsza dla niej droga do pracy wiedzie przez centrum miasta. Ma 4-letnią córkę, którą jej mąż codziennie zawozi do przedszkola oddalonego od miejsca zamieszkania o ok. 7 km w kierunku granic miasta. W dniu 16 czerwca samochód męża Pani Kasi uległ awarii i nie mógł on zawieźć córki do przedszkola, zrobiła to więc Pani Kasia. Kiedy wracała w kierunku miejsca swojej pracy uległa wypadkowi samochodowemu. Taka sytuacja będzie uznana za wypadek w drodze do pracy, pomimo iż Pani Kasia wcześniej odwoziła córkę do przedszkola, była to bowiem uzasadniono życiowo nagła potrzeba.