Pracownik to osoba związana z pracodawcą na podstawie stosunku pracy. Natomiast podstawą stosunku pracy może być umowa o pracę, spółdzielcza umowa o pracę, wybór, powołanie, mianowanie.
Pracodawca – pracownik
Przez nawiązanie stosunku pracy pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca – do zatrudniania pracownika za wynagrodzenie.
Relacja pracodawca – pracownik ma charakter podporządkowania. Pracownik bowiem musi wykonywać polecenia przełożonego. Przejawia się to w tym, że musi stawiać się na konkretną godzinę w pracy, musi wykonywać prace zgodnie z zaleceniami pracodawcy.
Zobacz: Kiedy można umorzyć należności z tytułu składek?
Jest to zawsze stosunek odpłatny. Oznacza to, że pracownikowi za wykonaną pracę zawsze należy się wynagrodzenie.
Do pracownika stosuje się przepisy prawa pracy a więc między innymi przepisy o wymiarze urlopu, o minimalnym wynagrodzeniu za pracę, o ochronie wynagrodzenia, czy też o wypowiadaniu umów o pracę.
Pracownik podlega zawsze obowiązkowemu ubezpieczeniu emerytalnemu i rentowemu.
Kto nie jest pracownikiem
Pracownikami nie są osoby zatrudnione na podstawie umowy o dzieło, umowy zlecenia, umowy o świadczenie usług czy kontraktu menadżerskiego. Są to bowiem umowy prawa cywilnego. Przy ich interpretacji stosuje się przepisy prawa cywilnego. Między podmiotami je zawierającymi nie powinno być stosunku nadrzędności.
Zgodnie z przepisami ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych osoby zatrudnione na podstawie umowy zlecenia (lub umów podobnych) podlegają obowiązkowemu ubezpieczeniu emerytalnemu i rentowemu.
Inaczej jest przy umowie o dzieło. Osoby świadczące usługi na podstawie takich umów nie są ubezpieczone w ZUS.
Zobacz serwis: Wypowiedzenie