Pracodawca ponosi tzw. ryzyko osobowe, ponieważ obciążają go skutki niewłaściwego doboru pracowników i w związku z tym obciążają go wszelkie straty wynikające z braku ich odpowiedniego przygotowania do pracy i nieefektywności.
Porównaj: Sposób wypowiedzenia umowy o pracę
Po drugie stosunek pracy, w przeciwieństwie do cywilnoprawnego stosunku obligacyjnego, charakteryzuje się ponoszeniem przez pracodawcę praktycznie istotnego ryzyka socjalnego. Polega ono na swoistym „przerzuceniu” na pracodawcę pewnych ciężarów socjalnych, obciążeń z tytułu ochrony interesów życiowych pracowników oraz ich rodzin. Pracownik na przykład otrzymuje wynagrodzenie za okres, kiedy zwolniony jest od świadczenia pracy z przyczyn rodzinnych (na przykład śmierć bliskiej osoby) oraz częściowo za okres niewykonywania pracy spowodowanego niezdolnością do pracy z powodu choroby.
Na pracodawcy spoczywa również tzw. ryzyko gospodarcze, bowiem ponosi on negatywne rezultaty swojej działalności gospodarczej (na przykład brak zysków z prowadzenia zakładu przedsiębiorstwa), które nie mogą bezpośrednio wpływać na przysługujące pracownikom świadczenia.
Ponadto, ponosząc tzw. ryzyko techniczne, pracodawca w sytuacji niemożności świadczenia pracy z przyczyn technicznych obowiązany jest płacić pracownikom wynagrodzenie wynikające z osobistego zaszeregowania za czas niezawinionego przez nich przestoju.
Polecamy serwis: Urlopy
Istotnym elementem odróżniającym stosunki pracy jest również obciążenie pracodawcy stratami z powodu niepełnej (ograniczonej co do wysokości odszkodowania) odpowiedzialności pracownika względem pracodawcy za szkodę popełnioną przy wykonywaniu pracy wyrządzoną z winy nieumyślnej.