Obecnie w przypadku niezdolności pracownika do pracy wskutek choroby lub odosobnienia w związku z chorobą zakaźną pracodawca ma obowiązek wypłacania wynagrodzenia za czas tej niezdolności. Pracodawca wypłaca wynagrodzenie chorobowe przez okres pierwszych 33 (lub 14, jeśli pracownik ukończył 50. rok życia) dni niezdolności do pracy w ciągu roku kalendarzowego (art. 92 k.p.). Dopiero po upływie tego okresu, czyli począwszy od 34. (lub 15.) dnia niezdolności do pracy spowodowanej chorobą, pracownikowi przysługuje zasiłek chorobowy, którego płatnikiem jest ZUS.
W tak skonstruowanym systemie znaczny ciężar finansowania chorób pracowniczych spoczywa na pracodawcach. W praktyce większość pracowników nie choruje w ciągu roku dłużej niż 33 dni, a choroby przewlekłe występują sporadycznie. Dodatkowo posłowie podkreślają, że obowiązujący stan prawny może zostać uznany za niekonstytucyjny w zakresie, w jakim różnicuje sytuację pracowników przed i po ukończeniu 50. roku życia. Otóż, w tej części wywołuje on wątpliwości co do zgodności z Konstytucją RP jako przejaw naruszenia zasady równości przez faworyzowanie pracowników, którzy ukończyli 50. rok życia.
W związku z tym proponują, aby zastąpić obecnie obowiązujący art. 92 k.p. nowym przepisem, na podstawie którego pracodawca nie będzie musiał wypłacać pracownikowi wynagrodzenia chorobowego.
Projektowany nowy art. 92 przewiduje, że za czas niezdolności pracownika do pracy wskutek:
- choroby lub odosobnienia w związku z chorobą zakaźną,
- wypadku w drodze do pracy lub z pracy albo choroby przypadającej w czasie ciąży,
- poddania się niezbędnym badaniom lekarskim przewidzianym dla kandydatów na dawców komórek, tkanek i narządów oraz poddania się zabiegowi pobrania komórek, tkanek i narządów,
pracownikowi przysługuje zasiłek na zasadach określonych w odrębnych przepisach.
Celem zaproponowanych zmian jest zmniejszenie wysokich kosztów pracy ponoszonych przez pracodawców przez zniesienie jednego z zasadniczych obowiązków je generujących, a mianowicie konieczności wynagradzania pracownika w pierwszych tygodniach jego nieobecności w pracy spowodowanej chorobą. W zamian projektodawcy proponują, aby koszty choroby pracownika od początku i w całości finansowane były z systemu ubezpieczeń społecznych (zasiłek chorobowy).
Posłowie proponują, aby zasiłek przysługiwał pracownikom od pierwszego dnia nieobecności z powodu choroby, a nie tak jak ma to miejsce obecnie – od 34. lub 15. dnia.
Uzasadniając propozycję zmian projektodawcy podkreślają, że zaproponowana nowelizacja będzie miała pozytywny wpływ na sytuację finansową pracodawców, co powinno przełożyć się na zwiększenie zatrudnienia.
Projekt ten przyczyni się także do lepszej kontroli prawidłowości wykorzystania zwolnień lekarskich i ograniczania istniejących w tym zakresie nadużyć dokonywanych przez pracowników.
Ustawa zmieniająca zacznie obowiązywać po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia jej tekstu w Dzienniku Ustaw.