Mianowanie – to jeden ze sposobów nawiązania tzw. pozaumownego stosunku pracy (obok powołania, wyboru i spółdzielczej umowy o pracę). Wymieniony w Kodeksie pracy odsyła do odrębnych przepisów, tzw. pragmatyk służbowych (czyli aktów prawnych regulujących prawa i obowiązki grup pracowników służb publicznych: administracji państwowej, samorządowej, sądowniczej, prokuratury, np. ustawa o służbie cywilnej, Karta Nauczyciela).
Cechą charakterystyczną mianowania jest szerszy zakres obowiązków i uprawnień pracownika, zaostrzona odpowiedzialność dyscyplinarna (o odpowiedzialności orzekają specjalne organy: komisje lub sądy dyscyplinarne, w dwuinstancyjnym postępowaniu) i służbowa. Z drugiej strony stosunek pracy z mianowania cechuje zwiększona stabilizacja.
Mianowanie odbywa się w drodze jednostronnego administracyjnego aktu mianowania, sporządzanego w formie pisemnej. Mianowanie zazwyczaj następuje na czas nieokreślony. Konieczna jest zgoda osoby mianowanej.
Pracownicy mianowani korzystają z większej ochrony w porównaniu do pracowników zatrudnionych na podstawie klasycznego stosunku pracy. Z reguły rozwiązanie tego stosunku prawnego możliwe jest z przyczyn enumeratywnie wymienionych w poszczególnych przepisach. Pracownikowi mianowanemu nie można wypowiedzieć warunków pracy lub płacy w trybie wypowiedzenia zmieniającego.
Do rozstrzygania skarg na decyzje dotyczące praw i obowiązków pracowników mianowanych właściwy jest Naczelny Sąd Administracyjny.
Stosunki zatrudnienia na podstawie mianowania można podzielić na dwie grupy: pracownicze stosunki służbowe (np. w służbie cywilnej, NIK) i niepracownicze stosunki służbowe (w formacjach zmilitaryzowanych, np. w wojsku, policji).