Wynagrodzenie za pracę - to ekwiwalent, jaki otrzymuje pracownik za świadczoną pracę. Jego ustalenie jest jednym z najważniejszych elementów treści stosunku pracy, a wypłata najważniejszym obowiązkiem pracodawcy.
Wynagrodzenie za pracę powinno być tak ustalone, aby odpowiadało w szczególności rodzajowi wykonywanej pracy i kwalifikacjom wymaganym przy jej wykonywaniu, a także uwzględniało ilość i jakość świadczonej pracy.
Pracodawca jest zobowiązany wypłacać wynagrodzenie w miejscu, terminie i czasie określonym w regulaminie pracy lub w innych przepisach prawa pracy bądź też w sposób indywidualnie określony przez strony mocą wiążącej ich umowy.
Wypłaty wynagrodzenia za pracę dokonuje się co najmniej raz w miesiącu, w stałym i ustalonym z góry terminie.
Jeżeli wynagrodzenie za pracę płatne jest raz w miesiącu, wypłaca się je za pracę wykonaną niezwłocznie po ustaleniu jego wysokości. Nie może to jednak nastąpić później niż w ciągu pierwszych 10 dni następnego miesiąca kalendarzowego.
Jedynie składniki wynagrodzenia za pracę przysługujące pracownikowi za okresy dłuższe niż jeden miesiąc wypłaca się z dołu w terminach określonych w przepisach prawa pracy. Wypłaty wynagrodzenia dokonuje się w formie pieniężnej.
Dopuszczalne jest spełnienie wynagrodzenia w innej formie niż pieniądz, jednak wtedy gdy obejmuje ono tylko część wynagrodzenia, a możliwość taką przewidują ustawowe przepisy prawa pracy lub układ zbiorowy pracy.
Jeżeli wynika to z przepisów prawa, pewne grupy pracowników wynagradzane są z góry, tj. przed wykonaniem pracy, za którą otrzymują wynagrodzenie, np. nauczyciele akademiccy.
Pracownik powinien otrzymać wynagrodzenie do rąk własnych. Postęp techniki spowodował, że obecnie coraz częściej tę formę wypłaty płacy zastępuje się przelewem na rachunek bankowy. Pracodawca musi jednak uzyskać na to zgodę pracownika, ewentualnie doprowadzić do odpowiednich zmian w tym zakresie w obowiązującym układzie zbiorowym pracy.
Wyjątkowo wynagrodzenie może również otrzymać w całości lub w części małżonek pracownika, jeżeli drugi z małżonków pozostających we wspólnym pożyciu nie spełnia ciążącego na nim obowiązku przyczyniania się do zaspokajania potrzeb rodziny (decyzję o tym może podjąć jedynie sąd) oraz w przypadku gdy pracownik przez długi czas choruje i nie może osobiście odbierać wynagrodzenia.