Doba pracownicza – to kolejne 24 godziny, liczone od godziny, w której pracownik rozpoczyna pracę zgodnie z obowiązującym go rozkładem czasu pracy. Nie jest tożsama z dobą astronomiczną (dniem kalendarzowym – nie odpowiada zatem godzinom 0.00 i 24.00) i nie musi się z nią pokrywać. Może przypadać na godziny różnych dni kalendarzowych.
Doby pracownicze nie mogą się nakładać – wyznaczając w rozkładzie czasu pracy godzinę rozpoczęcia pracy w danej dobie, pracodawca powinien uwzględnić upływ 24 godzin od wyznaczonej w tym rozkładzie godziny rozpoczęcia pracy w poprzedniej dobie.
Przepisy prawa pracy określają precyzyjnie jedynie czas trwania doby pracowniczej przypadającej w niedzielę i dzień świąteczny. Kodeks pracy stanowi, że doba niedzielna lub świąteczna obejmuje kolejne 24 godziny między godzinami 6.00 kalendarzowej niedzieli lub dnia świątecznego a godziną 6.00 następnego dnia kalendarzowego, chyba że u danego pracodawcy została ustalona inna godzina. Pracodawca może zatem określić inną granicę czasową niedzieli w układzie zbiorowym pracy lub w regulaminie pracy. Pracodawca nieobjęty wskazanymi aktami decyduje o tym sam, pod warunkiem że okres ten będzie obejmował kolejne 24 godziny.
Na dobę pracowniczą składa się pora dzienna i nocna. Pora nocna obejmuje 8 godzin między godziną 21.00 a 7.00. Natomiast pora dzienna obejmuje pozostałe 16 godzin doby pracowniczej. Doba pracownicza jest ruchoma (rozpoczęcie doby pracowniczej w poszczególnych dniach może ulec przesunięciu w przypadkach zmian w rozkładzie czasu pracy wprowadzonych przez pracodawcę). Godziny wyznaczające dobę pracowniczą mogą być określone indywidualnie dla poszczególnych pracowników.