Nie, pracodawca nie ma obowiązku wypłaty pracownikowi odprawy lub odszkodowania. Powinien natomiast zapłacić mu wynagrodzenie za cały okres wypowiedzenia.
Pracodawca ma obowiązek uzasadnić wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony, bez względu na to, czy przyczyna jej rozwiązania jest przez pracownika zawiniona, niezawiniona czy od niego niezależna. Dokonując oceny konkretnej przyczyny, sąd bierze pod uwagę okoliczności faktyczne danej sprawy oraz słuszny interes zarówno pracodawcy, jak i pracownika, rodzaj pracy, zajmowane stanowisko oraz powody, dla których zachował się on w określony sposób (jeżeli zachowanie pracownika stanowi przyczynę wypowiedzenia umowy). Pracodawca ma zatem prawo wypowiedzieć umowę pracownikowi, który ze względów zdrowotnych jest niezdolny do pracy na dotychczasowym stanowisku. Pracownikowi nie przysługuje wtedy prawo do odszkodowania czy odprawy. Co więcej, niedopuszczalne jest dalsze zatrudnianie takiego pracownika na tym stanowisku. Pracodawca nie może dopuścić do pracy pracownika bez aktualnego orzeczenia lekarskiego stwierdzającego brak przeciwwskazań do pracy na określonym stanowisku. Jeżeli pracodawca zignorowałby orzeczenie lekarskie i doszłoby do wypadku przy pracy, przyzwolenie pracodawcy na wykonywanie dotychczasowej pracy mogłoby stanowić zewnętrzną przyczynę wypadku i można byłoby przypisać mu winę. Oznacza to, że w razie wypadku pracodawca ponosiłby odpowiedzialność cywilnoprawną z tytułu czynów niedozwolonych (art. 416, 417, 430, 435 i 436 k.c.). Przedstawienie przez pracownika orzeczenia o niezdolności wykonywania pracy na dotychczasowym stanowisku nie oznacza jednak, że pracodawca musi zwolnić pracownika. Jeżeli pracodawca dysponuje innymi miejscami pracy, może zaoferować je zatrudnionemu.
Gdy pracownik staje się niezdolny do wykonywania dotychczasowej pracy wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej, obowiązkiem pracodawcy jest przenieść go do odpowiedniej pracy na podstawie orzeczenia lekarskiego (art. 231 k.p.).
Podstawa prawna
- Art. 30 § 4, art. 229 § 4, art. 231 ustawy z 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy – t.j. Dz.U. z 1998 r. nr 21, poz. 94; ost. zm. Dz.U. z 2010 r. nr 254, poz. 1700.
- Art. 416, 417, 430, 435 i 436 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny – Dz.U. nr 16, poz. 93 z późn. zm.; ost. zm. Dz.U. z 2010 r. nr 155, poz. 1037.