Wynagrodzenie kadry kierowniczej spółek Skarbu Państwa

Ustawa o wynagradzaniu osób kierujących niektórymi podmiotami prawnymi (zwana dalej ustawą) określa maksymalne wynagrodzenie oraz inne świadczenia, jakie mogą otrzymywać szefowie przedsiębiorstw państwowych, spółek Skarbu Państwa, spółek samorządowych oraz innych podmiotów wymienionych w ustawie.

Zakres podmiotowy ustawy

Ustawę zwaną potocznie „ustawą kominową” stosuje się do:

• kierowników jednostek organizacyjnych wymienionych w art. 1 pkt 1–10 i 12 ustawy (m.in. przedsiębiorstw państwowych, jednoosobowych spółek prawa handlowego utworzonych przez Skarb Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego, spółek prawa handlowego, w których udział Skarbu Państwa przekracza 50% kapitału zakładowego lub 50% liczby akcji, państwowych jednostek organizacyjnych posiadających osobowość prawną, które nie są jednocześnie agencjami państwowymi, bez względu na ich formę organizacyjno-prawną, w tym agencjami wykonawczymi w rozumieniu ustawy o finansach publicznych, instytutami badawczymi lub podmiotami, do których stosuje się odpowiednio przepisy o instytutach badawczych, oraz nie są szkołami wyższymi), a w szczególności dyrektorów, prezesów, tymczasowych kierowników, zarządców komisarycznych i osób zarządzających na podstawie umów cywilnoprawnych,
• zastępców kierowników jednostek organizacyjnych wymienionych w art. 1 pkt 1–10 i 12 ustawy, a w szczególności zastępców dyrektorów i wiceprezesów,
• członków organów zarządzających jednostek organizacyjnych, o których mowa w art. 1 pkt 1–10 i 12 ustawy, a w szczególności członków zarządów,
• głównych księgowych jednostek organizacyjnych wymienionych w art. 1 pkt 1–10 i 12 ustawy, likwidatorów jednostek organizacyjnych wymienionych w art. 1 ustawy,
• członków organów nadzorczych jednostek organizacyjnych wymienionych w art. 1 pkt 2–7 ustawy, a w szczególności rad nadzorczych i komisji rewizyjnych,
• kierowników samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej.

WAŻNE!

Przez zatrudnienie na podstawie ustawy rozumie się świadczenie pracy lub usług związanych z zarządzaniem na rzecz podmiotu, niezależnie od podstawy nawiązania stosunku pracy lub rodzaju i treści umowy cywilnoprawnej zawartej z osobą, do której stosuje się przepisy ustawy.

Wynagrodzenie miesięczne, świadczenia dodatkowe

Osobom, o których mowa powyżej, niezależnie od podstawy nawiązania stosunku pracy lub rodzaju umowy cywilnoprawnej stanowiącej podstawę zatrudnienia przysługuje z pewnymi wyjątkami wyłącznie wynagrodzenie miesięczne (maksymalną wysokość wynagrodzenia miesięcznego przysługującego podmiotom, do których stosuje się przepisy ustawy, określa art. 8 ustawy). Osobom wskazanym w art. 2 pkt 1–4 ustawy mogą być przyznane świadczenia dodatkowe i nagroda roczna (w zależności od osiągniętych wyników finansowych lub stopnia realizacji innych zadań). To ostatnie świadczenie może być również przyznane kierownikom samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej. Wysokość nagrody rocznej nie może przekroczyć 3-krotności przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego przysługującego danej osobie w roku poprzedzającym przyznanie nagrody.

W razie odwołania ze stanowiska lub rozwiązania umowy o pracę albo umowy cywilnoprawnej będącej podstawą zatrudnienia, z innych przyczyn niż naruszenie podstawowych obowiązków ze stosunku zatrudnienia, osobom, do których stosuje się przepisy ustawy, może być przyznana odprawa w wysokości nie wyższej niż 3-krotność wynagrodzenia miesięcznego.

Szczegółowy wykaz świadczeń dodatkowych określa rozporządzenie Prezesa Rady Ministrów w sprawie szczegółowego wykazu świadczeń dodatkowych, które mogą być przyznane osobom kierującym niektórymi podmiotami prawnymi, oraz trybu ich przyznawania.

Osobom uprawnionym mogą zostać przyznane następujące świadczenia dodatkowe z tytułu zatrudnienia:

• nagroda jubileuszowa przyznawana nie częściej niż co 5 lat,
• odprawa pieniężna w razie ustania stosunku pracy w związku z przejściem na emeryturę lub rentę z tytułu niezdolności do pracy,
• zwrot częściowych kosztów użytkowania udostępnionego lokalu mieszkalnego, w tym mieszkania służbowego,
• świadczenia związane z korzystaniem z częściowo odpłatnych usług telekomunikacyjnych,
• świadczenia z tytułu dodatkowego ubezpieczenia zdrowotnego, majątkowego oraz osobowego

– w wysokości do 25% wyższej niż ustalona w regulaminie wynagradzania, zakładowym i ponadzakładowym układzie zbiorowym pracy oraz w odrębnych przepisach.

Nagroda roczna i odprawa pieniężna

W przypadku gdy zakładowy i ponadzakładowy układ zbiorowy pracy lub regulamin wynagradzania nie określa uprawnień do nagrody jubileuszowej lub odprawy pieniężnej, świadczenia te również mogą być przyznane.

Rozporządzenie określa, że wyżej wskazani pracownicy mogą otrzymać:

•  nagrodę jubileuszową w wysokości:

– 75% wynagrodzenia miesięcznego – po 20 latach pracy,

– 100% wynagrodzenia miesięcznego – po 25 latach pracy,

– 150% wynagrodzenia miesięcznego – po 30 latach pracy,

– 200% wynagrodzenia miesięcznego – po 35 i 40 latach pracy,

•  odprawę pieniężną w wysokości:

– 150% wynagrodzenia miesięcznego – po przepracowaniu co najmniej 15 lat,

– 200% wynagrodzenia miesięcznego – po przepracowaniu co najmniej 20 lat.

Maksymalna wartość świadczeń dodatkowych przyznanych w ciągu roku nie może przekroczyć 12-krotności przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia przyjętego do ustalenia wynagrodzenia miesięcznego tych osób.

Osobom, do których stosuje się przepisy ustawy, nie przysługuje prowizja od zysku, nagroda z zakładowego funduszu nagród oraz roszczenie z tytułu udziału w zysku lub nadwyżce bilansowej.

Postanowienia umów o pracę oraz innych aktów stanowiących podstawę nawiązania stosunku pracy albo umów cywilnoprawnych ustalające wynagrodzenie miesięczne, nagrodę roczną, odprawę oraz wartość świadczeń dodatkowych, w wysokości wyższej niż maksymalna dopuszczona ustawą, są nieważne z mocy prawa w odniesieniu do tej części, która przewyższa kwotę maksymalną określoną w ustawie. Za nieprzestrzeganie przepisów ustawy organy nadzorcze jednostek organizacyjnych wymienionych w art. 1 pkt 2–7 ustawy ulegają rozwiązaniu z mocy prawa.

Podstawa prawna:

• art. 1 pkt 1–12, art. 2, 5, 8, 10 ustawy z 3 marca 2000 r. o wynagradzaniu osób kierujących niektórymi podmiotami prawnymi (DzU nr 26, poz. 306 ze zm.),
• ustawa z 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (DzU nr 157, poz. 1240 ze zm.),
• § 2 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z 21 stycznia 2003 r. w sprawie szczegółowego wykazu świadczeń dodatkowych, które mogą być przyznane osobom kierującym niektórymi podmiotami prawnymi, oraz trybu ich przyznawania (DzU nr 14, poz. 139).