Czy niewypłacone wynagrodzenie chorobowe należy wykazać w świadectwie pracy

Powinni Państwo w ust. 4 pkt 4 świadectwa pracy wykazać tylko liczbę dni, za które pracownik faktycznie otrzymał wynagrodzenie chorobowe na podstawie art. 92 Kodeksu pracy. A zatem nie mogą Państwo w tej pozycji ujmować dni, za które pracownikowi przysługiwało wynagrodzenie chorobowe, ale nie zostało wypłacone. W ust. 4 pkt 10 świadectwa pracy w okresach nieskładkowych uwzględnianych przy ustalaniu prawa do emerytury lub renty również nie mogą Państwo wykazać okresów, za które pracownik nie otrzymał świadczenia chorobowego, gdyż do okresów nieskładkowych uwzględnianych przy ustalaniu prawa do emerytury lub renty można zaliczyć m.in. okresy faktycznego pobierania świadczenia chorobowego.

UZASADNIENIE

W związku z rozwiązaniem lub wygaśnięciem stosunku pracy pracodawca jest zobowiązany wydać pracownikowi świadectwo pracy. Od 21 marca br. do terminowych umów o pracę zawartych od tej daty należy stosować nowe przepisy dotyczące wydawania świadectw pracy. Jeżeli pracownik pozostaje w zatrudnieniu u tego samego pracodawcy na podstawie umowy o pracę na okres próbny, umowy o pracę na czas określony lub umowy o pracę na czas wykonania określonej pracy, pracodawca jest zobowiązany wydać pracownikowi świadectwo pracy obejmujące zakończone okresy zatrudnienia na podstawie takich umów, zawartych w okresie 24 miesięcy, poczynając od zawarcia pierwszej z tych umów (art. 97 § 1¹ Kodeksu pracy).

Pracownik, który pozostaje w zatrudnieniu u danego pracodawcy, może jednak w każdym czasie żądać wydania świadectwa pracy w związku z rozwiązaniem lub wygaśnięciem każdej terminowej umowy o pracę lub świadectwa pracy dotyczącego łącznego okresu zatrudnienia na podstawie takich umów, przypadającego przed zgłoszeniem żądania wydania świadectwa pracy. Pracodawca jest zobowiązany wydać świadectwo pracy w ciągu 7 dni od dnia złożenia pisemnego wniosku pracownika w tej sprawie (art. 97 § 1³ Kodeksu pracy).

WAŻNE!

Wydanie świadectwa pracy nie może być uzależnione od uprzedniego rozliczenia się pracownika z pracodawcą.

W świadectwie pracy, oprócz informacji dotyczących m.in. okresu i rodzaju wykonywanej pracy, zajmowanych stanowisk, trybu rozwiązania albo okoliczności wygaśnięcia stosunku pracy, a także innych informacji niezbędnych do ustalenia uprawnień pracowniczych, pracodawca zamieszcza dane niezbędne do ustalenia uprawnień z ubezpieczenia społecznego. Dotyczą one m.in. liczby dni, za które pracownik otrzymał wynagrodzenie chorobowe w roku kalendarzowym, w którym zakończył się stosunek pracy (ust. 4 pkt 4 świadectwa pracy) oraz okresów nieskładkowych przypadających w okresie zatrudnienia, którego dotyczy świadectwo pracy, uwzględnianych przy ustalaniu prawa do emerytury lub renty(ust. 4 pkt 10 świadectwa pracy).

W punkcie dotyczącym liczby dni niezdolności do pracy, za które pracownik otrzymał wynagrodzenie chorobowe ze środków pracodawcy w roku kalendarzowym, w którym nastąpiło rozwiązanie stosunku pracy, należy wykazać świadczenie chorobowe faktycznie wypłacone pracownikowi, a nie liczbę dni niezdolności do pracy, za które przysługiwało to świadczenie. Jeżeli zatem pracownik chorował w 2011 r. i nie otrzymał od pracodawcy wynagrodzenia chorobowego z powodu problemów finansowych zatrudniającego, to nie należy wypełniać ust. 4 pkt 4 świadectwa pracy. Dopiero w ust. 6 świadectwa pracy w „Informacjach uzupełniających” powinni Państwo wpisać dane o należnościach ze stosunku pracy uznanych przez pracodawcę, ale niewypłaconych pracownikowi do dnia ustania stosunku pracy z powodu braku środków finansowych. W tym miejscu należałoby również wskazać rodzaj tych należności, a więc w sytuacji opisanej w pytaniu – wynagrodzenie chorobowe, okres niezdolności do pracy oraz liczbę dni zwolnienia lekarskiego, za które przysługiwało świadczenie chorobowe. Jest to również ważna informacja dla przyszłego pracodawcy, jeżeli w tym samym roku pracownik nawiąże nowy stosunek pracy. Należy bowiem pamiętać, że limit 33 dni (lub 14 dni) choroby finansowanej przez pracodawcę dotyczy danego roku kalendarzowego, bez względu na przerwy w zatrudnieniu czy liczbę stosunków pracy. Zatem dni zwolnienia lekarskiego, za które pracownikowi przysługiwało wynagrodzenie chorobowe, ale nie zostało wypłacone z powodu trudności finansowych pracodawcy, wchodzą do wskazanego wyżej limitu.

WAŻNE!

Dni zwolnienia lekarskiego, za które pracownikowi przysługiwało wynagrodzenie chorobowe, ale nie zostało wypłacone z powodu trudności finansowych pracodawcy, należy wliczać do limitu 33 dni (lub 14 dni).

Na tej podstawie nowy pracodawca będzie mógł prawidłowo ustalić moment nabycia przez zatrudnionego prawa do zasiłku z ubezpieczenia społecznego.

W ust. 4 pkt 10 świadectwa pracy należy ponadto wykazać przypadające w okresie zatrudnienia okresy nieskładkowe, określone w przepisach o emeryturach i rentach z FUS. Okresy nieskładkowe, obok składkowych, są również uwzględniane przy ustalaniu prawa do emerytury i renty oraz przy obliczaniu ich wysokości. Do okresów nieskładkowych należy zaliczać m.in. okresy pobierania wynagrodzenia za czas niezdolności do pracy wypłaconego na podstawie przepisów Kodeksu pracy (art. 7 pkt 1 lit. a ustawy o emeryturach i rentach z FUS). Jeżeli wynagrodzenie to nie zostało faktycznie wypłacone z przyczyn leżących po stronie pracodawcy z powodu braku środków finansowych, to nie ma uzasadnienia, aby okres tej niezdolności do pracy, za który pracownik nie otrzymał wynagrodzenia, uznać za okres nieskładkowy, a tym samym wykazać go w świadectwie pracy.

Potwierdził to również rzecznik prasowy ZUS w odpowiedzi z 4 i 18 maja br.: „(...) Ustawa mówi, że do okresów nieskładkowych zalicza się »okresy pobierania« świadczenia chorobowego. Stąd też wynagrodzenie czy zasiłek muszą być pobrane, by czas przebywania na zwolnieniu chorobowym zaliczyć w poczet okresów nieskładkowych”.

W razie niewypłacalności pracodawcy, w rozumieniu ustawy z 13 lipca 2006 r. o ochronie roszczeń pracowniczych..., niezaspokojone roszczenia pracowników, którymi są m.in. wynagrodzenie chorobowe finansowane przez pracodawcę na podstawie art. 92 Kodeksu pracy, na wniosek poszkodowanego (pracownika) pokrywa Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych. Jeżeli fundusz dokona takiej wypłaty, były pracownik może zwrócić się do pracodawcy lub do sądu o sprostowanie wydanego wcześniej świadectwa pracy. Pracodawca nie mógł bowiem wykazać wcześniej w świadectwie pracy innego stanu faktycznego niż miał miejsce do dnia ustania stosunku pracy.

WAŻNE!

Jeżeli w razie niewypłacalności pracodawcy FGŚP dokona wypłaty wynagrodzenia za chorobę, pracownik może żądać od pracodawcy sprostowania wydanego wcześniej świadectwa pracy.

Potwierdził to również dyrektor Krajowego Biura FGŚP w piśmie z 25 maja 2011 r. (sygn. KB-P-022-8/PP/11) w odpowiedzi na pytanie dotyczące wypłaty świadczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy.

Podstawa prawna

• art. 97 § 1, § 1¹, § 1³, § 2 Kodeksu pracy,
• rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 15 maja 1996 r. w sprawie szczegółowej treści świadectwa pracy oraz sposobu i trybu jego wydawania i prostowania (Dz.U. Nr 60, poz. 282 ze zm.),
• art. 7 pkt 1 lit. a ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.),
• art. 12, art. 16 ustawy z 13 lipca 2006 r. o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy (Dz.U. Nr 158, poz. 1121 ze zm.).