Powinni Państwo zwrócić pracownikowi koszty płatnego parkowania, jeżeli w Państwa ocenie i biorąc pod uwagę argumentację pracownika było ono konieczne i wynikało z uzasadnionych potrzeb związanych z wyjazdem służbowym. W przeciwnym razie zwrot nie przysługuje. Szczegóły w uzasadnieniu.
Pracodawca, co do zasady, nie ma obowiązku zwracać pracownikowi wszystkich faktycznie poniesionych przez niego wydatków podczas delegacji, lecz tylko uzasadnione (§ 3 rozporządzenia w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi...). Dlatego przed rozpoczęciem podróży służbowej zatrudniający powinien określić, za jakie wydatki pracownik otrzyma zwrot.
Uznanie przez pracodawcę danych wydatków za zasadne zależy od celu podróży służbowej, szczegółowych zadań i obowiązków pracownika związanych z korzystaniem ze służbowego samochodu czy rodzaju działalności prowadzonej przez pracodawcę.
Opłaty za parking w podróży służbowej mogą zatem, ale nie muszą obciążać pracodawcy. Wszystko zależy od tego, jak kwestia ta została uregulowana przez zatrudniającego w układzie zbiorowym pracy, regulaminie wynagradzania lub w umowie o pracę, jeżeli pracodawca nie jest zobowiązany do ustalenia regulaminu wynagradzania (art. 775 § 3 Kodeksu pracy). Pracodawca, aby w pełni zabezpieczyć swoje interesy, może tę sprawę unormować bardziej szczegółowo w odrębnym dokumencie, np. w regulaminie korzystania z pojazdów służbowych.
Pracodawca może zobowiązać pracownika korzystającego ze służbowego samochodu np. do parkowania tylko we wskazanych miejscach.
PRZYKŁAD
Pracownik udał się samochodem pracodawcy w podróż służbową z Warszawy do Wrocławia. Pracodawca zobowiązał pracownika do parkowania samochodu w jednej z dzielnic Wrocławia na wyznaczonym firmowym parkingu. Pracownik uznał jednak, że wskazany parking jest zbyt daleko od miejsca, w którym miał wykonywać pracę i parkował samochód na innym strzeżonym parkingu w centrum Wrocławia. Pracodawca nie musi ponosić kosztów parkingu wybranego przez pracownika. Bez znaczenia pozostaje, że parkowanie samochodu na takim parkingu było dla pracownika wygodniejsze i ułatwiało mu pracę. Pracodawca może bowiem uznać, że wskazując parking firmowy zapewnił pracownikowi bezpieczne miejsce do pozostawiania samochodu. Samowolna zmiana miejsca parkowania przez podwładnego była zatem działaniem, za które ponosi on pełną odpowiedzialność, również finansową. W takim przypadku wydatki związane z parkowaniem samochodu służbowego w innym miejscu niż wskazane przez pracodawcę można uznać za nieuzasadnione. To wystarczy, aby pracodawca nie musiał zwracać pracownikowi kosztów wybranego przez niego parkingu.
Inaczej jest w przypadku, gdy pracodawca nie uregulował kwestii zwrotu wydatków za parking. Wówczas to pracownik samodzielnie decyduje o tym, gdzie zaparkować służbowy samochód.
PRZYKŁAD
Pracownik odbył podróż służbową samochodem pracodawcy. W ewidencji przebiegu pojazdu pracownik odnotował również opłaty za parkingi strzeżone, potwierdzone rachunkami. Pracodawca nie uregulował kwestii zwrotu wydatków za parkowanie służbowych samochodów w czasie delegacji. Ponieważ jednym z obowiązków pracownika jest ochrona mienia pracodawcy, w tej sytuacji wybór strzeżonego parkingu należy uznać za uzasadniony. Pracownik ma zatem prawo do zwrotu wydatków za parking.
Jeżeli podczas delegacji pracownik przewozi należący do pracodawcy wartościowy ładunek, za który jest odpowiedzialny, powinien dołożyć wszelkich starań, aby samochód i jego zawartość były bezpieczne. Taki wydatek będzie zatem uzasadniony i pracownik powinien otrzymać jego zwrot od pracodawcy.
Podstawa prawna:
- art. 775, art. 100 § 2 pkt 4 Kodeksu pracy,
- § 3 pkt 4 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz.U. Nr 236, poz. 1990 ze zm.),
- § 2 pkt 2 lit. c rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz.U. Nr 236, poz. 1991 ze zm.).