Tak. Zleceniobiorca dobrowolnie podlegający ubezpieczeniu chorobowemu i posiadający przewidziany przepisami okres wyczekiwania na zasiłek, ma prawo do świadczeń z ubezpieczenia chorobowego, m.in. do zasiłku chorobowego.
Osoby zatrudnione na podstawie umowy-zlecenia, które podlegają obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym, mogą przystąpić do ubezpieczenia chorobowego na zasadzie dobrowolności, na swój wniosek (art. 11 ust. 2 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych).
Zleceniobiorca podlegający ubezpieczeniu chorobowemu od pierwszego dnia niezdolności do pracy ma prawo do zasiłku chorobowego, jeśli spełnia warunki określone w ustawie z 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (DzU z 2010 r. nr 77, poz. 512 ze zm. – zwanej dalej ustawą zasiłkową). Wynagrodzenie za czas niezdolności do pracy trwającej w sumie do 33 dni (14 dni w przypadku osób powyżej 50. roku życia) w ciągu roku kalendarzowego przysługuje tylko pracownikowi i osoba zatrudniona na podstawie umowy-zlecenia nie ma do niego prawa.
Osoba podlegająca ubezpieczeniu chorobowemu na zasadzie dobrowolności nabywa prawo do zasiłku chorobowego po upływie 90 dni nieprzerwanego ubezpieczenia chorobowego. Do okresu wyczekiwania wlicza się również poprzednie okresy ubezpieczenia chorobowego, jeżeli przerwa między nimi nie przekroczyła 30 dni lub była spowodowana urlopem wychowawczym, urlopem bezpłatnym albo odbywaniem czynnej służby wojskowej przez żołnierza niezawodowego (art. 4 ust. 2 ustawy zasiłkowej).
Podstawę wymiaru zasiłku chorobowego przysługującego ubezpieczonemu niebędącemu pracownikiem stanowi przychód za okres 12 miesięcy kalendarzowych poprzedzających miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy (art. 48 ust. 1 ustawy zasiłkowej). Przychodem jest kwota stanowiącą podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe zleceniobiorcy, po odliczeniu kwoty odpowiadającej 13,71% podstawy wymiaru składki na ubezpieczenie chorobowe (art. 3 pkt 4 ustawy zasiłkowej). W podstawie wymiaru zasiłku chorobowego zleceniobiorcy należy uwzględniać przychód w faktycznej wysokości, bez uzupełniania.
Podstawę wymiaru zasiłku chorobowego za jeden dzień niezdolności do pracy stanowi 1/30 część wynagrodzenia stanowiącego podstawę wymiaru zasiłku (art. 36 ust. 3 ustawy zasiłkowej). Przeciętne miesięczne wynagrodzenie stanowiące podstawę wymiaru zasiłku chorobowego ustala się przez podzielenie wynagrodzenia osiągniętego przez ubezpieczonego za okres przyjęty do ustalenia podstawy wymiaru zasiłku (12 miesięcy kalendarzowych) przez liczbę miesięcy, w których wynagrodzenie to zostało osiągnięte (art. 38 ust. 1 ustawy zasiłkowej).
Prawo do zasiłków z ubezpieczenia chorobowego i ich wysokość ustalają oraz zasiłki te wypłacają:
- płatnicy składek na ubezpieczenie chorobowe, którzy zgłaszają do ubezpieczenia chorobowego powyżej 20 ubezpieczonych (według stanu na 30 listopada poprzedniego roku kalendarzowego),
- ZUS – liczba ubezpieczonych jest mniejsza niż 20 oraz po ustaniu ubezpieczenia.
Nie ma tu znaczenia, czy zgłaszani ubezpieczeni podlegają ubezpieczeniu chorobowemu obowiązkowo czy dobrowolnie, ważny jest rodzaj stosunku prawnego, który łączy płatnika i ubezpieczonego. Jeżeli płatnik wypłaca zasiłki, to czyni to zarówno w odniesieniu do pracowników, jak i zleceniobiorców. Wypłata zasiłku przez zleceniodawcę trwa jednak tylko w okresie trwania umowy-zlecenia. Jeśli zasiłek jest należny zleceniobiorcy po ustaniu tytułu ubezpieczenia (po zakończeniu umowy), wówczas jego wypłatę przejmie ZUS.