Nasz pracownik został delegowany do pracy w Szwecji od 20 lipca 2013 r. na około pół roku. Czy musimy opłacać podatki i składki na ubezpieczenia społeczne w Szwecji?
Nie będą Państwo musieli opłacać podatku w Szwecji, jeśli łączny pobyt pracownika za granicą nie przekroczy 183 dni. Również nie będą Państwo zobowiązani do płacenia składek w Szwecji, jeśli uzyskają Państwo zaświadczenia A1 z polskiego ZUS.
Pracodawca zatrudniający pracownika zobowiązany jest każdego miesiąca do potrącania zaliczek na podatek dochodowy. W przypadku pracownika polskiej firmy, który wykonuje pracę w Szwecji i ma miejsce zamieszkania w Polsce, jego wynagrodzenie za pracę w Szwecji opodatkowane jest w Polsce, gdy:
- w danym roku podatkowym przebywał w Szwecji przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni oraz
- wynagrodzenie wypłacane jest przez przedsiębiorcę mającego miejsce siedziby w Polsce, oraz
- wynagrodzenie nie jest wypłacane przez stałą placówkę (zakład), którą polski przedsiębiorca ewentualnie posiada w Szwecji.
Wszystkie wymienione warunki muszą zostać spełnione łącznie, żeby dochód pracownika mógł być opodatkowany w Polsce na polskich zasadach. W innym przypadku, np. kiedy pracownik przebywał w danym roku podatkowym w Szwecji przez okres 300 dni, polski przedsiębiorca powinien za tego pracownika uiścić podatek dochodowy w Szwecji.
Natomiast składki na ubezpieczenia społeczne od wynagrodzeń wypłacanych w Szwecji odprowadzane są do ZUS pod warunkiem przedstawienia w szwedzkiej instytucji zabezpieczenia społecznego zaświadczenia A1 z polskiego ZUS. Zaświadczenie to informuje, że pracownik w okresie oddelegowania podlega polskiemu systemowi ubezpieczeń społecznych.
Opłacając składki na ubezpieczenia społeczne od wynagrodzeń uzyskiwanych w Szwecji przez oddelegowanych pracowników, z podstawy składek na ubezpieczenia społeczne wyłączona jest część wynagrodzeń tych pracowników odpowiadająca równowartości diet przysługujących z tytułu podróży służbowych poza granice kraju.
Podstawa prawna:
- § 1 i § 2 pkt 1 ust. 16 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe (DzU nr 161, poz. 1106, ost. zm. DzU z 2010 r. nr 127, poz. 860),
- art. 3, art. 4a, art. 35 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (j.t. DzU z 2012 r. poz. 362, ost. zm. DzU 2013 r. poz. 888),
- Konwencja między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Królestwa Szwecji w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisana w Sztokholmie dnia 19 listopada 2004 r. (DzU z 2006 r. nr 26, poz. 193),
- rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) Nr 883/2004 z 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (DzU UE L 166 z 30 kwietnia 2004 r.),
- rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) Nr 987/2009 z 16 września 2009 r. dotyczącym wykonywania rozporządzenia (WE) Nr 883/2004 z 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (DzU UE L 284 z 30 października 2009 r.),
- załącznik do rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (DzU z 2013 r. poz. 167),
- art. 18 ustawy z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (j.t. DzU z 2009 r. nr 205, poz. 1585, ost. zm. DzU z 2013 r. poz. 827).