Ustawa z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (DzU 2010 r. nr 51, poz. 307 ze zm.) zawiera szczegółowe uregulowania dotyczące zasad udzielania ulgi osobom z niepełnosprawnością.
Warunkiem skorzystania ze wspomnianych ulg jest posiadanie:
- orzeczenia o stopniu niepełnosprawności lub
- decyzji o przyznaniu renty z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, renty szkoleniowej lub renty socjalnej, lub
- orzeczenia o zaliczeniu do I grupy inwalidztwa – w rozumieniu wspomnianej ustawy są to osoby, wobec których na podstawie odrębnych przepisów orzeczono całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo znaczny stopień niepełnosprawności, lub
- orzeczenia o zaliczeniu do II grupy inwalidztwa – w rozumieniu ww. ustawy są to osoby, w stosunku do których na podstawie odrębnych przepisów orzeczono całkowitą niezdolność do pracy albo umiarkowany stopień niepełnosprawności.
Na podstawie art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby niepełnosprawne mogą odliczyć wydatki poniesione na cele rehabilitacyjne oraz wydatki poniesione w związku z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych.
W ust. 7a ustawa zawiera katalog wydatków, jakie mogą być poniesione na cele rehabilitacyjne. Wydatki te mogą być poniesione na:
- adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności,
- przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności,
- zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego,
- zakup wydawnictw i materiałów (pomocy) szkoleniowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności,
- opłacenie pobytu na turnusie rehabilitacyjnym,
- odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne,
- opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2280 zł,
- utrzymanie przez osoby niewidome I lub II grupy inwalidztwa psa przewodnika – w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2280 zł,
- opiekę pielęgniarską w domu nad osobą niepełnosprawną w okresie przewlekłej choroby uniemożliwiającej poruszanie się oraz usługi opiekuńcze świadczone dla osób niepełnosprawnych zaliczonych do I grupy inwalidztwa,
- opłacenie tłumacza języka migowego,
- kolonie i obozy dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej oraz dzieci osób niepełnosprawnych, które nie ukończyły 25. roku życia,
- leki – w wysokości stanowiącej różnicę między faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki (stale lub czasowo),
- odpłatny, konieczny przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne:
– osoby niepełnosprawnej – karetką transportu sanitarnego,
– osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa, oraz dzieci niepełnosprawnych do lat 16 – również innymi środkami transportu niż wymienione wyżej,
- używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16. roku życia, na potrzeby związane z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo- -rehabilitacyjne – w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2280 zł,
- odpłatne przejazdy środkami transportu publicznego związane z pobytem:
– na turnusie rehabilitacyjnym,
– w zakładach: lecznictwa uzdrowiskowego, zakładach rehabilitacji leczniczej, opiekuńczo-leczniczych, pielęgnacyjno-opiekuńczych,
– na koloniach i obozach dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej oraz dzieci osób niepełnosprawnych, które nie ukończyły 25. roku życia.
Warunkiem odliczenia większości z tych wydatków jest posiadanie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie. Wyjątek stanowią te wydatki, wobec których ustawodawca zastosował ograniczenie kwotowe odliczenia wydatków.
Należy również pamiętać, że osoby niepełnosprawne mogą skorzystać z ulgi pod warunkiem, że wydatki na te cele nie zostały w całości sfinansowane lub dofinansowane ze środków:
- zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych,
- PFRON,
- NFZ,
- zakładowego funduszu świadczeń socjalnych
bądź nie zostały zwrócone tym osobom w inny sposób.
Jeśli natomiast wydatki te zostały częściowo sfinansowane ze wskazanych powyżej środków bądź zwrócone w innej formie, można odliczyć różnicę między poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną bądź zwróconą w innej formie.
Wydatki wymienione w ust. 7a ustawy mogą zostać odliczone także przez osobę, na której utrzymaniu pozostaje osoba niepełnosprawna, której wydatki dotyczą.
Na utrzymaniu mogą pozostawać następujące osoby niepełnosprawne:
- współmałżonek,
- dzieci własne i przysposobione,
- dzieci obce przyjęte na wychowanie,
- pasierbowie,
- rodzice,
- rodzice współmałżonka,
- rodzeństwo,
- ojczym,
- macocha,
- zięciowie,
- synowe.
Aby skorzystać z możliwości odliczenia, dochód osoby niepełnosprawnej nie może przekroczyć kwoty 9120 zł w danym roku podatkowym.
@RY1@i26/2011/033/i26.2011.033.000.0050.101.jpg@RY2@