ORZECZENIE
Michał M. (powód) pracował w firmie Novartis Poland. Jego dział miał być zlikwidowany. Część pracowników odeszła sama. W dziale pozostał jedynie Michał M. Twierdził, że pracodawca go szykanował i poniżał, próbując wymusić na nim zwolnienie z pracy. Tak rzeczywiście się stało, ale powód postanowił walczyć o odszkodowanie z tytułu mobbingu. Zażądał ponad 500 tys. zł. Opłata od pozwu został ustalona na kwotę 27 tys. zł.
Powód zaskarżył to zarządzenie, twierdząc, że nie ma obowiązku wnoszenia opłaty, gdyż jako pracownik wnoszący powództwo w sprawie z zakresu prawa pracy jest zwolniony z kosztów na podstawie art. 96 ust. 1 pkt 4 ustawy z 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. nr 167, poz. 1398 ze zm.).
Sąd rozpoznający zażalenie postanowił zwrócić się do Sądu Najwyższego z pytaniem, czy w sprawie, w której wartość przedmiotu sporu przekracza 50 tys. zł, pracownik rzeczywiście będzie zwolniony z ponoszenia opłaty od pozwu. Wątpliwość sądu wzbudził bowiem przepis art. 35 ust. 1 ustawy o kosztach, w którym stwierdza się, że w sprawach z zakresu prawa pracy pobiera się opłatę podstawową w wysokości 30 zł jedynie od środków zaskarżenia.
Jednak w zdaniu drugim tego przepisu wskazano, że w sprawach, w których wartość przedmiotu sporu przekracza 50 tys. zł, pobiera się od wszystkich podlegających opłacie pism opłatę stosunkową (5 proc.). Zagadnienie sprowadzało się zatem do odpowiedzi na pytanie, czy zwolnienie od opłat wskazane w art. 96 dotyczy również spraw, w których wartość przedmiotu sporu przekracza 50 tys. zł. Pełnomocnik powoda argumentował, że tak właśnie powinno być. Inaczej bowiem pracownicy stawiani są na nierównych pozycjach. Ci, którzy żądają mniej niż 50 tys. zł, nie opłacają pozwu. Natomiast osoby, których roszczenia są wyższe, muszą za to zapłacić.
Sąd Najwyższy stwierdził w uchwale, że w sprawach o roszczenia pracownika z zakresu prawa pracy, w których wartość przedmiotu sporu przekracza kwotę 50 tys. zł wnoszący powództwo ma obowiązek uiszczenia opłaty stosunkowej od pozwu. W uzasadnieniu wskazał, że ogólne zwolnienie podmiotowe z art. 96 nie przenosi się na sprawy, w których żąda się kwoty wyższej niż 50 tys. zł. Sąd stwierdził, że przepis art. 35 ustawy o kosztach budzi wątpliwości i jest sformułowany w sposób niejasny. Możliwe jest dwojakie jego rozumienie. Albo jako wyłączenia tylko środków zaskarżenia w sprawach powyżej 50 tys. zł z ogólnej reguły, że pracownik nie płaci, albo jako całkowite zniesienie zwolnienia pracownika z opłat w sprawach o wysokie roszczenia. Tak też interpretuje to skład podejmujący uchwałę. Sąd zaznaczył jednak, że uchwała nie zapadła jednomyślnie.
Sygn. akt I PZP 7/07
Maria Sankowska