Z pracownikiem sezonowym mogą Państwo zawrzeć dowolną liczbę umów na czas określony. Jeżeli jednak pracodawca jest przedsiębiorcą w rozumieniu przepisów ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, to ich łączny okres trwania nie może przekroczyć 2 lat.
UZASADNIENIE
Jeżeli potrzebują Państwo zatrudnić pracownika jedynie na sezon grzewczy, to będziemy mieli do czynienia z wykonywaniem pracy sezonowej. Pracą sezonową jest bowiem taki rodzaj pracy, na który jest zapotrzebowanie wyłącznie przez pewien krótki okres związany z określoną porą roku.
Do czasu wejścia w życie ustawy antykryzysowej, tj. do 22 sierpnia 2009 r., zatrudnienie pracowników sezonowych na podstawie umów na czas określony nie było limitowane. Można było zatem zawierać z pracownikami sezonowymi dowolną liczbę umów na czas określony. Jednak ustawa antykryzysowa zmieniła te zasady. Zgodnie z przepisami ustawy antykryzysowej, można zawierać z pracownikiem dowolną liczbę umów na czas określony, jednak łączny okres zatrudnienia na podstawie kolejno zawieranych takich umów z danym pracownikiem nie może przekraczać łącznie 2 lat (art. 13 ustawy antykryzysowej). Za kolejną umowę na czas określony uważa się umowę zawartą przed upływem 3 miesięcy od rozwiązania lub wygaśnięcia poprzedniej umowy zawartej na czas określony. Dotyczy to wszystkich pracowników, a więc również pracowników sezonowych.
PRZYKŁAD
Pracodawca będący przedsiębiorcą zawarł z pracownikiem w 2010 r. 2 umowy na czas określony – jedną od 1 do 31 stycznia, a drugą od 1 do 28 lutego. Następnie od 1 września zawarł z tym samym pracownikiem kolejną umowę na czas określony, tym razem do 31 grudnia br. Pracownikowi do maksymalnie 2-letniego limitu, w czasie którego może być zatrudniony na czas określony, nie wliczamy 2 pierwszych umów zawartych na styczeń i luty. Kolejną umowę na czas określony zawarto bowiem dopiero od 1 września br., czyli przerwa w zatrudnieniu pracownika między dwiema pierwszymi umowami a kolejną wyniosła ponad 3 miesiące.
Maksymalny okres 2 lat, na jaki można zawrzeć umowę/umowy na czas określony, liczymy najwcześniej od czasu wejścia w życie ustawy antykryzysowej, czyli od 22 sierpnia 2009 r. Nie wliczamy więc wcześniejszych okresów zatrudnienia na podstawie tych umów.
Przepisy ustawy antykryzysowej dotyczące zawierania umów na czas określony stosujemy do wszystkich przedsiębiorców, a nie tylko do tych, którzy znajdują się w trudnej sytuacji ekonomicznej (art. 3 ust. 2 ustawy antykryzysowej). W przypadku pracowników sezonowych ze względu na to, że zawiera się z nimi najczęściej krótkoterminowe umowy o pracę, ograniczenie maksymalnie do 2 lat okresu umów na czas określony, jakie wprowadziła ustawa antykryzysowa, nie ma praktycznie znaczenia.
PRZYKŁAD
Firma zatrudniła palacza na umowę na czas określony od 1 października do 31 grudnia 2009 r. Następnie zawarto z nim kolejną umowę na czas określony od 1 stycznia do 31 marca 2010 r. Później firma podpisała z palaczem trzecią umowę na kwiecień 2010 r. Umowa ta po tym okresie nie była już kontynuowana, ponieważ nie było potrzeby zatrudniania palacza ze względu na zakończenie sezonu grzewczego. Limit 2-letni, jaki obowiązuje w przypadku zatrudniania pracowników na podstawie umowy na czas określony, nie ma w tym przypadku znaczenia zgodnie z przepisami ustawy antykryzysowej.
Należy jednak zwrócić uwagę, że ustawa antykryzysowa nie dotyczy wszystkich pracodawców, a jedynie przedsiębiorców. Przedsiębiorcą, w rozumieniu ustawy antykryzysowej, jest osoba fizyczna, osoba prawna i jednostka organizacyjna niebędąca osobą prawną, której przepisy przyznają zdolność prawną, wykonująca we własnym imieniu działalność gospodarczą. Za przedsiębiorców uznaje się także wspólników spółki cywilnej w zakresie wykonywanej przez nich działalności gospodarczej (art. 4 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej w związku z art. 3 ust. 1 ustawy antykryzysowej).
Oznacza to, że pracodawcy, którzy nie są przedsiębiorcami, np. urzędy państwowe czy jednostki samorządowe, nie mogą stosować ustawy antykryzysowej. W zakresie zawierania umów na czas określony pracodawcy ci stosują więc dotychczasowe przepisy i mogą zawierać dowolną liczbę umów na czas określony z pracownikami sezonowymi.
WAŻNE!
Pracodawcy, którzy nie są przedsiębiorcami, mogą zawierać dowolną liczbę umów na czas określony z pracownikami sezonowymi.
W przedstawionej sytuacji, jeżeli chcieli Państwo sprawdzić pracownika, to można było zawrzeć z nim najpierw umowę na okres próbny. Umowy takiej nie wliczamy do 2-letniego okresu, przez jaki mogą trwać maksymalnie umowy na czas określony.
Podstawa prawna
- art. 25 § 2, art. 251 Kodeksu pracy,
- art. 3 ust. 1 i ust. 2, art. 13, art. 35 ustawy z 1 lipca 2009 r. o łagodzeniu skutków kryzysu ekonomicznego dla pracowników i przedsiębiorców (Dz.U. Nr 125, poz. 1035).