Jeżeli pracownik odwoła się od decyzji pracodawcy do sądu, wówczas pracodawca będzie musiał udowodnić, że wskazana przez niego przyczyna jest prawdziwa. Sąd może jednak uznać, że jest to niewystarczający powód wypowiedzenia umowy.
Przyczyna wypowiedzenia powinna być prawdziwa, konkretna, rzeczywista oraz oparta na obiektywnych przesłankach. Jeżeli pracodawca wskaże przyczynę pozorną (nierzeczywistą, nieprawdziwą), wówczas jest to równoznaczne z jej brakiem w rozumieniu art. 30 § 4 k.p. Jeśli pracownik zdecyduje się wtedy wnieść sprawę do sądu pracy, wówczas będzie miał duże szanse na wygranie procesu.
Zdaniem SN utrata zaufania do pracownika może stanowić przyczynę uzasadniającą wypowiedzenie umowy o pracę, jeżeli znajduje oparcie w przesłankach natury obiektywnej oraz racjonalnej i nie jest wynikiem arbitralnych ocen lub subiektywnych uprzedzeń (wyrok SN z dnia 25 listopada 1997 r., sygn. akt I PKN 385/97, opubl. OSNAPiUS z 1998 r. nr 18, poz. 538). Sąd Najwyższy wskazał kiedy urata zaufania może stanowić przyczynę wypowiedzenia (wyrok SN z dnia 10 września 1998 r., sygn. akt I PKN 306/98, opubl. OSNP 1999/19/610). Zdaniem SN postępowanie pracownika banku, który zawarł z tym bankiem umowę o prowadzenie rachunku oszczędnościowo-rozliczeniowego, polegające na wielokrotnym wykorzystywaniu nabytych podczas stosunku pracy wiadomości dotyczących obrotu czekowego, w celu dysponowania we własnym zakresie środkami pieniężnymi banku bez jego wiedzy i zgody, może powodować utratę zaufania pracodawcy i stanowić uzasadnioną przyczynę wypowiedzenia przez niego umowy o pracę, a w razie rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia - uzasadniać nieuwzględnienie roszczenia o przywrócenie do pracy, lecz zasądzenie odszkodowania (art. 56 § 2 k.p. w związku z art. 45 § 2 k.p.).
Podstawa prawna:
- art. 30 § 4 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (t.j. Dz.U. z 1998 r. nr 21, poz. 94 z późn. zm.).