W sytuacji zmiany istotnych postanowień umowy o pracę pracodawca może próbować porozumieć się z pracownikiem i zmienić je na podstawie porozumienia stron lub jednostronnie, stosując wypowiedzenie zmieniające.
Pracodawca musi liczyć się z tym, że pracownik może nie przyjąć nowych warunków w postaci wypowiedzenia zmieniającego. W takim przypadku na mocy art. 42 § 3 k.p. wypowiedzenie zmieniające przekształci się w wypowiedzenie definitywne i umowa rozwiąże się z terminem wypowiedzenia. Skoro pracownik nie przyjął wypowiedzenia, do końca okresu wypowiedzenia wciąż pracuje na całym etacie.
Pracodawca ustala wynagrodzenie za okres niewykonywania pracy w różny sposób. Przyjmuje się, że pracodawca ma możliwość zwolnienia pracownika z obowiązku świadczenia pracy w trakcie wypowiedzenia. Jednak taka sytuacja może stwarzać problem przy obliczeniu wynagrodzenia za czas, w szczególności gdy wynagrodzenie pracownik zawiera zmienne składniki. W doktrynie można spotkać się ze stanowiskiem, że takiemu pracownikowi przysługuje wynagrodzenie, jakie osiągnąłby, gdyby normalnie pracował. W związku z tym wynagrodzenie za czas zwolnienia z obowiązku świadczenia pracy należy obliczać jak za czas urlopu wypoczynkowego. Takie wynagrodzenie wypłaca się pracownikowi, gdy tak uzgodniły strony lub tak stanowią wewnętrzne przepisy płacowe obowiązujące u danego pracodawcy. W każdym innym przypadku wynagrodzenie oblicza się tak, jak wynagrodzenie za przestój, ponieważ to pracownik doznaje przeszkód w wykonywaniu pracy z przyczyn leżących po stronie pracodawcy. Taką sytuację wprost reguluje art. 81 § 1 k.p.
Pracownikowi za czas niewykonywania pracy, jeżeli był gotów do jej wykonywania, a doznał przeszkód z przyczyn dotyczących pracodawcy, przysługuje wynagrodzenie wynikające z jego osobistego zaszeregowania, określonego stawką godzinową lub miesięczną. Jeżeli taki składnik wynagrodzenia nie został wyodrębniony przy określaniu warunków wynagradzania – 60% wynagrodzenia (art. 81 § 1 k.p.). W każdym przypadku wynagrodzenie to nie może być jednak niższe od wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę, ustalanego na podstawie odrębnych przepisów.
Należy podkreślić, że stawka osobistego zaszeregowania to tylko i wyłącznie wynagrodzenie zasadnicze. Jest ono określone w stałej stawce miesięcznej bądź ustalone godzinowo, bez żadnych dodatków – nawet stałych (uchwała SN z 3 kwietnia 2007r., II PZP 4/07).
Jeżeli pensja pracownika składa się zarówno ze stawki stałej zasadniczej (lub godzinowej), jak i z innych elementów stałych bądź zmiennych (premii, prowizji czy dodatków), to przy obliczaniu wynagrodzenia za przestój bierze się pod uwagę tylko wynagrodzenie zasadnicze.