Zawierając stosunek pracy, pracodawcy - poza „standardowymi” zobowiązaniami wobec pracowników, zawartymi w umowie o pracę - decydują się na przekazanie pracownikom jeszcze innych, dodatkowych świadczeń, niebędących obowiązkowymi w świetle ogólnie obowiązujących przepisów prawa pracy.
Wcześniej były to różnego rodzaju „bonusy” w postaci np. bonów towarowych. Dla osób zajmujących w hierarchii firmowej wyższe stanowiska lub stanowiska samodzielne takimi dodatkowymi świadczeniami najczęściej były i są nadal - możliwość korzystania ze służbowego samochodu oraz przydzielenie pracownikowi służbowego telefonu komórkowego.
Umowa o używanie telefonu komórkowego
W obecnie obowiązujących przepisach prawa pracy nie ma unormowań, które określałyby zasady korzystania przez pracownika ze służbowego telefonu komórkowego. Dlatego - analogicznie do przypadku użytkowania samochodu lub innego pojazdu do celów służbowych - należy z pracownikiem zawrzeć umowę o korzystanie z telefonu komórkowego.
W umowie takiej powinno się określić:
• rodzaj telefonu,
• zasady korzystania z telefonu,
• zasady ponoszenia kosztów jego użytkowania,
• zasady zwrotu telefonu jako mienia powierzonego.
Wobec różnego rodzaju telefonów na rynku, które posiadają rozmaite funkcje i akcesoria, warto ustalić też w miarę dokładny spis akcesoriów dołączanych do telefonu, które również powierzane są pieczy pracownika. Należy zauważyć, że niektóre z nich bywają kosztowne, ale zarazem są niezbędne do prawidłowego funkcjonowania aparatu (np. ładowarka, bateria-akumulator, zestaw słuchawkowy, karta pamięci, oprogramowanie).
Powierzenie telefonu jako powierzenie mienia
Kolejnym aspektem używania służbowego telefonu komórkowego jest przekazanie pracownikowi samego aparatu - jako sprzętu, z którego pracownik może, a niekiedy wręcz ma obowiązek korzystać.
Pracownik, któremu powierzono z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się:
• pieniądze, papiery wartościowe lub kosztowności,
• narzędzia i instrumenty lub podobne przedmioty, a także środki ochrony indywidualnej oraz odzież i obuwie robocze,
• mienie inne niż wymienione wyżej,
odpowiada w pełnej wysokości za szkodę powstałą w tym mieniu (art. 124 § 1 i 2 k.p.).
Innymi słowy, wydanie każdego przedmiotu, będącego własnością pracodawcy, skutkuje pełną odpowiedzialnością pracownika za powierzony przedmiot.
Samo powierzenie mienia nie jest przedmiotem dodatkowej umowy. Może wynikać wprost z postanowień umowy o pracę (jeżeli są tam zawarte stosowne postanowienia) albo też z umowy dotyczącej użytkowania konkretnego przedmiotu.
Przykładowe umowy, o których mowa w tekście, zostaną opublikowane na stronie internetowej czasopisma.
Podstawa prawna:
• art. 124 § 1 i 2 Kodeksu pracy.