W doktrynie prawa pracy przyjmuje się, że zadaniowy czas pracy może być stosowany wówczas, kiedy niemożliwe lub utrudnione jest ewidencjonowanie przepracowanych godzin, a więc gdy pracodawca nie sprawuje bezpośredniej kontroli i nadzoru nad świadczeniem pracy przez pracownika. Należy pamiętać, że samo określenie przez strony czasu pracy jako zadaniowego nie wyłącza stosowania przepisów o wynagrodzeniu za pracę w godzinach nadliczbowych (wyrok SN z 4 sierpnia 1999 r., I PKN 181/99, OSNP 2000/22/810).
Stosując omawiany system czasu pracy, pracodawca w porozumieniu z pracownikiem powinien ustalić czas niezbędny do wykonania powierzonych zadań, uwzględniając obowiązujący go wymiar czasu pracy. Należy jednak pamiętać, że nie chodzi tu o doraźne określanie zadań pracownika każdego dnia pracy, lecz konkretne wskazanie ich w umowie o pracę. W tym przypadku zadania powinny być tak ustalone, aby pracownik przy dołożeniu należytej staranności i sumienności mógł je wykonać w ciągu obowiązującego go czasu pracy. Pracownik w zadaniowym systemie czasu pracy sam będzie decydował, w jakich godzinach będzie wykonywał pracę. Należy zaznaczyć, że przy zastosowaniu tego systemu czas pracy pracownika jest nadal kontrolowany, z tą jednak różnicą, że pracodawca nie rozlicza go z przepracowanego czasu, ale z wykonanych zadań.
Zadaniowy system czasu pracy nie może być stosowany w celu ukrywania faktu częstego przekraczania norm czasu pracy przez pracownika. Analogicznie w tym przypadku może być powoływany wyrok Sądu Najwyższego z 27 czerwca 1977 r. (I PRN 86/77, niepubl.), zgodnie z którym zakres obowiązków pracownika zatrudnionego na stanowisku kierowniczym powinien być tak ukształtowany, by w prawidłowym założeniu mógł on je wykonać w ustawowym czasie pracy. O zakresie obowiązków pracownika decyduje nie tylko rodzaj wykonywanej pracy, ale również rozmiar wynikających z niej zadań (czynności), które powinny być tak określone, aby ich wykonanie w normalnym czasie pracy było obiektywnie możliwe.