W omawianej sytuacji jako aktualnie zatrudniony pracownik zgłasza Pan podejrzenie wystąpienia u siebie choroby zawodowej lekarzowi sprawującemu profilaktyczną opiekę zdrowotną. Tryb i sposób zgłaszania chorób zawodowych reguluje rozporządzenie Rady Ministrów z 30 lipca 2002 r. w sprawie wykazu chorób zawodowych, szczegółowych zasad postępowania w sprawach zgłaszania podejrzenia, rozpoznawania i stwierdzania chorób zawodowych oraz podmiotów właściwych w tych sprawach (DzU nr 132, poz. 1115).
Zgodnie z § 3 rozporządzenia zgłoszenia podejrzenia choroby zawodowej u pracownika dokonuje:
• pracodawca zatrudniający pracownika, u którego podejrzewa się chorobę zawodową,
• lekarz, który podczas wykonywania zawodu powziął podejrzenie choroby zawodowej u pracownika.
Ponadto zgłoszenia podejrzenia choroby zawodowej może (oprócz samego pracownika) również dokonać:
• lekarz stomatolog, który podczas wykonywania zawodu powziął podejrzenie wystąpienia u pacjenta choroby zawodowej,
• lekarz weterynarii, który podczas wykonywania zawodu stwierdził u pracownika mającego kontakt z chorymi zwierzętami objawy mogące nasuwać podejrzenie choroby zawodowej.
Podejrzenie choroby zawodowej należy zgłosić:
• właściwemu państwowemu inspektorowi sanitarnemu,
• właściwemu inspektorowi pracy,
których właściwość ustala się według miejsca, w którym praca jest lub była wykonywana przez pracownika, lub według krajowej siedziby pracodawcy w przypadku, gdy dokumentacja dotycząca narażenia zawodowego jest gromadzona w tej siedzibie (§ 3 ust. 3 rozporządzenia).
Właściwy państwowy inspektor sanitarny wszczyna postępowanie, a w szczególności kieruje pracownika na badanie w celu rozpoznania choroby zawodowej do jednostki orzeczniczej (skierowania nie stosuje się, jeżeli zgłoszenie podejrzenia choroby zawodowej zostało dokonane przez lekarza lub lekarza stomatologa w formie kopii skierowania). Inspektor powiadamia o tym pracodawcę i jednostkę podstawową służby medycyny pracy sprawującą profilaktyczną opiekę zdrowotną nad pracownikiem, z którą pracodawca zawarł odpowiednią umowę.
Takie jednostki orzecznicze dzielą się na jednostki I i II stopnia. Są one wyszczególnione w § 5 ust. 2 i 3 rozporządzenia. Przykładowo jednostkami I stopnia są: poradnie i oddziały chorób zawodowych wojewódzkich ośrodków medycyny pracy, katedry, poradnie i kliniki chorób zawodowych akademii medycznych itp.
Jednostkami II stopnia są:
• przychodnie, oddziały i kliniki chorób zawodowych jednostek badawczo-rozwojowych w dziedzinie medycyny pracy jako jednostki II stopnia od orzeczeń wydanych przez lekarzy zatrudnionych w jednostkach orzeczniczych, o których mowa w § 5 ust. 2 pkt 1, 2 i 4 rozporządzenia,
• od orzeczeń wydanych przez lekarzy zatrudnionych w jednostkach orzeczniczych, o których mowa w § 5 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia, katedry, poradnie i kliniki chorób zakaźnych i inwazyjnych akademii medycznych, a w odniesieniu do gruźlicy także jednostki badawczo-rozwojowe prowadzące rozpoznawanie i leczenie gruźlicy.
O rozpoznaniu lub braku podstaw rozpoznania choroby zawodowej orzeka lekarz zatrudniony we właściwej jednostce I lub II stopnia. Zgodnie z § 7 rozporządzenia pracownik, który nie zgadza się z treścią orzeczenia lekarskiego o rozpoznaniu choroby zawodowej lub o braku podstaw do rozpoznania choroby zawodowej, może wystąpić z wnioskiem o przeprowadzenie ponownego badania przez jednostkę orzeczniczą II stopnia. Wniosek o ponowne badanie należy złożyć w terminie 14 dni od dnia otrzymania orzeczenia lekarskiego za pośrednictwem jednostki orzeczniczej I stopnia, zatrudniającej lekarza, gdy wydał orzeczenie. W przypadku wystąpienia pracownika z wnioskiem o ponowne badanie, jednostka orzecznicza powiadamia o tym właściwego państwowego inspektora sanitarnego. Orzeczenie wydane w wyniku ponownego badania jest ostateczne.
Zgodnie z § 8 rozporządzenia właściwy państwowy inspektor sanitarny wydaje decyzję o stwierdzeniu choroby zawodowej albo decyzję o braku podstaw do stwierdzenia choroby zawodowej na podstawie materiału dowodowego, a w szczególności danych zawartych w orzeczeniu lekarskim oraz oceny narażenia zawodowego pracownika.
Właściwy państwowy inspektor sanitarny w terminie 14 dni od dnia, w którym decyzja o stwierdzeniu choroby zawodowej stała się ostateczna, sporządza kartę stwierdzenia choroby zawodowej i przesyła do odpowiedniego Instytutu Medycyny Pracy.