Okres wyczekiwania wynosi:
- 30 dni w razie podlegania ubezpieczeniu chorobowemu obowiązkowo w przypadku pracowników, członków rolniczych spółdzielni produkcyjnych i spółdzielni kółek rolniczych oraz osób odbywających służbę zastępczą,
- 90 dni w razie podlegania ubezpieczeniu chorobowemu dobrowolnie, np. w przypadku zleceniobiorców, osób wykonujących pracę nakładczą czy prowadzących działalność gospodarczą.
Ubezpieczony, który zachoruje przed upływem okresu wyczekiwania, może w szczególnych sytuacjach nabyć prawo do wynagrodzenia chorobowego lub zasiłku. Zatem od pierwszego dnia podlegania ubezpieczeniu chorobowemu prawo do świadczeń przysługuje:
- absolwentom szkół lub szkół wyższych, którzy zostali objęci ubezpieczeniem chorobowym lub przystąpili do ubezpieczenia chorobowego w ciągu 90 dni od dnia ukończenia szkoły lub uzyskania dyplomu ukończenia studiów wyższych,
- jeżeli niezdolność do pracy została spowodowana wypadkiem w drodze do pracy lub z pracy,
- ubezpieczonym obowiązkowo, którzy mają wcześniejszy, co najmniej 10-letni okres obowiązkowego ubezpieczenia chorobowego,
- posłom i senatorom, którzy przystąpili do ubezpieczenia chorobowego w ciągu 90 dni od ukończenia kadencji.
Podstawa wymiaru świadczenia chorobowego dla pracownika
Podstawę wymiaru zasiłku chorobowego stanowi wynagrodzenie wypłacone pracownikowi u pracodawcy, u którego przysługuje zasiłek chorobowy. Za wynagrodzenie uwzględniane w podstawie wymiaru zasiłku chorobowego uważa się przychód pracownika, stanowiący podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe, po odliczeniu potrąconych przez pracodawcę składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe (11,26%) oraz na ubezpieczenie chorobowe (2,45%), finansowanych ze środków pracownika (łącznie składki wynoszą 13,71%).
Wynagrodzenie za czas niezdolności do pracy wskutek choroby lub odosobnienia w związku z chorobą zakaźną trwającą łącznie do 14/33 dni w ciągu roku kalendarzowego, wypłacane ze środków pracodawcy, oblicza się według zasad obowiązujących przy ustalaniu podstawy wymiaru zasiłku chorobowego (art. 92 § 2 Kodeksu pracy).
Podstawę wymiaru zasiłku chorobowego przysługującego pracownikowi stanowi przeciętne miesięczne wynagrodzenie wypłacone za okres 12 miesięcy kalendarzowych poprzedzających miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy.
Jeżeli niezdolność do pracy pracownika powstała przed upływem pełnego miesiąca kalendarzowego ubezpieczenia chorobowego, do podstawy wymiaru wynagrodzenia i zasiłku chorobowego przyjmuje się wynagrodzenie za ten miesiąc uzupełnione do kwoty, jaką pracownik osiągnąłby, gdyby przepracował pełny miesiąc (art. 37 ustawy zasiłkowej). W takim przypadku podstawę wymiaru zasiłku stanowi:
- wynagrodzenie miesięczne określone w umowie o pracę lub w innym akcie, na podstawie którego powstał stosunek pracy – jeżeli wynagrodzenie przysługuje w stałej miesięcznej wysokości,
- wynagrodzenie miesięczne obliczone przez podzielenie wynagrodzenia osiągniętego za przepracowane dni robocze przez liczbę dni przepracowanych i pomnożenie przez liczbę dni, które ubezpieczony będący pracownikiem był zobowiązany przepracować w tym miesiącu, jeżeli przepracował choćby 1 dzień – gdy mamy do czynienia z wynagrodzeniem zmiennym (np. akordowym, prowizyjnym), a pracownik osiągnął wynagrodzenie za przepracowane dni,
- kwota zmiennych składników wynagrodzenia w przeciętnej miesięcznej wysokości, wypłacona za miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy, pracownikom zatrudnionym na takim samym lub podobnym stanowisku pracy u pracodawcy, u którego przysługuje zasiłek chorobowy – gdy mamy do czynienia z wynagrodzeniem zmiennym, a pracownik nie osiągnął w danym miesiącu żadnego wynagrodzenia.
Więcej na ten temat znajdziesz w płatnej części serwisu w artykule: Jak obliczyć wysokość zasiłku, gdy ubezpieczony zachoruje w pierwszym miesiącu kalendarzowym ubezpieczenia