Działalność konkurencyjna – to działalność naruszająca prawnie chronione dobra pracodawcy i szkodzące jego interesom. Przyjmuje się, że takie zachowanie nie musi mieć cech powtarzalności i wielokrotności. Nawet jednokrotne dokonanie pewnych czynności może stanowić przejaw naruszenia zakazu konkurencji.
Za działalność konkurencyjną należy uznać przede wszystkim: prowadzenie we własnym imieniu i na własną rzecz przedsiębiorstwa o zakresie działalności pokrywającym się z przedmiotem działalności pracodawcy, prowadzenie działalności za pośrednictwem osoby trzeciej, trudnienie się doradztwem podmiotom konkurencyjnym, zawieranie z nimi umów, które mogą niekorzystnie wpływać na sytuację finansową pracodawcy.
Działalnością konkurencyjną będzie takie zachowanie pracownika, które adresowane jest, choćby częściowo, do tego samego kręgu odbiorców w stosunku do działalności prowadzonej przez pracodawcę.
Zobowiązanie pracownika do powstrzymania się od prowadzenia działalności, która pokrywałaby się z zakresem działalności pracodawcy (podstawowej i ubocznej) i naruszałaby lub zagrażała interesom pracodawcy, następuje na podstawie odrębnego zapisu umowy o pracę bądź oddzielnej umowy o zakazie prowadzenia działalności konkurencyjnej. W umowie nie można jednak zakazać pracownikowi prowadzenia wszelkiej działalności. Zakaz prowadzenia działalności konkurencyjnej musi być odniesiony do przedmiotu działalności pracodawcy określonego w przepisach prawa lub w postanowieniach aktów założycielskich, statutów lub umów tworzących dany podmiot prawa, wobec czego umowa o zakazie konkurencji nie może zawierać postanowień, które zobowiązywałyby pracownika do niepodejmowania działalności niepokrywającej się z przedmiotem działalności pracodawcy.
Pracownik prowadzący wobec pracodawcy działalność konkurencyjną musi się liczyć z negatywnymi konsekwencjami swojego zachowania. Pracodawca, który poniósł szkodę wskutek naruszenia przez pracownika zakazu konkurencji przewidzianego w umowie, może dochodzić od pracownika wyrównania tej szkody. Natomiast gdy pracodawca chce zobowiązać pracownika do powstrzymywania się od działalności konkurencyjnej po ustaniu stosunku pracy, zobowiązany jest do wypłaty odpowiedniego odszkodowania, nie niższego niż 25% wynagrodzenia otrzymywanego przez pracownika przed ustaniem stosunku pracy, przez okres odpowiadający okresowi obowiązywania zakazu.