Monitoring – to regularne, jakościowe i ilościowe pomiary zjawiska lub stałe przeprowadzanie obserwacji pomieszczeń, osób, przedmiotów. W prawie pracy brak jest jednolitej definicji monitoringu, stąd przyjęło się odnosić to pojęcie się do sfery władczej pracodawcy – monitoring pracowników tożsamy jest z uprawnieniem do kontroli obowiązków pracowniczych w celu zbadania i dokonania oceny efektywności wykonywanej pracy.
Monitoring może przybrać różne formy, np.:
- obserwacji z wykorzystaniem kamer,
- nagrywania rozmów telefonicznych,
- sprawdzania poczty elektronicznej,
- rejestracji odwiedzanych stron internetowych,
- screenów ekranowych,
- stosowania programów szpiegujących.
Wprowadzając monitoring w zakładzie pracy, pracodawca powinien jasno i precyzyjnie określić zakres jego stosowania, uwzględniając prawo pracownika do prywatności, godności, ochrony jego dóbr osobistych, a także następujące zasady:
- dochowania należytej staranności przy wprowadzaniu środków monitorowania,
- przejrzystości – pracownik musi być dobrze poinformowany o metodach monitoringu stosowanych w miejscu pracy, np. w drodze odpowiednich zapisów w regulaminie pracy,
- adekwatności i proporcjonalności wprowadzanych środków – stosowanie monitoringu powinno być uzasadnione specyfiką pracy, odpowiednio dopasowane do sytuacji i potrzeb, w możliwie jak najmniejszym stopniu ingerować w życie pracowników,
- równego traktowania – monitoring nie może doprowadzać do dyskryminacji.
W przypadku monitoringu sprzecznego z prawem poszkodowany pracownik w drodze postępowania sądowego może dochodzić roszczeń z tytułu naruszenia dóbr osobistych (art. 23 i 24 k.c.) lub złożyć skargę do Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych.