RADA
Należne pracownikowi w związku z niezgodnym z prawem rozwiązaniem umowy o pracę odszkodowanie muszą Państwo obliczyć na zasadach obowiązujących przy ustalaniu ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop wypoczynkowy.
UZASADNIENIE
Pracownikowi przywróconemu do pracy, z którym pracodawca wcześniej rozwiązał umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie, za czas pozostawania bez pracy przysługuje wynagrodzenie, nie więcej jednak niż za 3 miesiące i nie mniej niż za 1 miesiąc (art. 57 § 1 Kodeksu pracy).
Aby przywrócony do pracy pracownik mógł otrzymać takie wynagrodzenie, muszą zostać spełnione jednocześnie 2 warunki:
- przywrócenie pracownika do pracy na podstawie prawomocnego wyroku sądowego,
- podjęcie przez pracownika pracy.
Odszkodowanie zasądzone na rzecz Państwa pracownika ma na celu zrekompensowanie mu utraconych zarobków w okresie od jego zwolnienia do przywrócenia do pracy.
WAŻNE!
Warunkiem wypłaty pracownikowi wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy jest podjęcie przez tego pracownika pracy, do której został przywrócony.
Do obliczania tego typu odszkodowań należy wykorzystać zasady obowiązujące przy ustalaniu ekwiwalentu pieniężnego za urlop. Narzucenie przez ustawodawcę takiego sposobu obliczania odszkodowania pracownika jest uzasadnione najbardziej pełnym uwzględnieniem w tej metodzie wszystkich utraconych składników jego wynagrodzenia. Obliczając ekwiwalent za urlop bierze się bowiem pod uwagę nie tylko stałe miesięczne wynagrodzenie pracownika, ale również jego zmienne składniki, takie jak np. prowizje, premie czy wynagrodzenie za pracę w godzinach nadliczbowych lub nocnych.
Zasady obowiązujące przy ustalaniu ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop wypoczynkowy mają zastosowanie przy obliczaniu wielu należności pracowniczych, takich jak np.: odprawy, odszkodowania, wynagrodzenia za skrócenie okresu wypowiedzenia, za czas pozostawania bez pracy pracownikowi przywróconemu do niej itp.
WAŻNE!
Przy ustalaniu wysokości wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy stosuje się zasady obowiązujące przy ustalaniu ekwiwalentu pieniężnego za urlop.
Stosując przy obliczaniu odszkodowań lub odpraw zasady obowiązujące dla ekwiwalentu urlopowego nie wykorzystujemy do końca zasad dotyczących liczenia tego ekwiwalentu. Nie należy bowiem przeliczać ekwiwalentu za jeden dzień stosując współczynnik urlopowy na dany rok, lecz procedurę obliczania zakończyć po ustaleniu średniego miesięcznego wynagrodzenia pracownika. Tak obliczone wynagrodzenie należy już na tym etapie pomnożyć przez liczbę miesięcy, za które zostało pracownikowi przyznane to odszkodowanie.
W Państwa przypadku obliczenie należnego pracownikowi odszkodowania będzie wyglądało w sposób następujący:
- stałe miesięczne wynagrodzenie: 1500 zł,
- średnia ze zmiennych składników wynagrodzenia z 3 miesięcy poprzedzających miesiąc nabycia prawa do ekwiwalentu (prowizje: lipiec 900 zł, sierpień 500 zł, wrzesień 700 zł): 900 zł + 500 zł + 700 zł = 2100 zł : 3 = 700 zł,
- suma wynagrodzenia stałego oraz średniej ze zmiennych składników: 2200 zł (1500 zł + 700 zł = 2200 zł).
Kwota 2200 zł stanowi podstawę do naliczenia wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy.
Na tym etapie przerywamy stosowanie zasad przewidzianych do obliczania ekwiwalentu za urlop i nie dokonujemy już podziału sumy miesięcznego wynagrodzenia przez współczynnik urlopowy. Ustaloną kwotę średniego miesięcznego wynagrodzenia pracownika mnożymy bezpośrednio przez liczbę miesięcy, za które przysługuje odszkodowanie.
Ponieważ sąd zasądził na rzecz Państwa pracownika 3-miesięczne odszkodowanie, przy ustaleniu wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy średnie miesięczne wynagrodzenie należy pomnożyć przez 3:
2200 zł × 3 = 6600 zł.
Należne pracownikowi 3-miesięczne odszkodowanie za czas pozostawania bez pracy wyniesie 6600 zł.
Wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy jest świadczeniem bezpośrednio związanym ze stosunkiem pracy. Pracodawca dokonujący wypłaty tego wynagrodzenia powinien obliczyć i pobrać zaliczkę na podatek dochodowy, a następnie uwzględnić te kwoty w przekazanej podatnikowi informacji o dochodach PIT-11 za 2009 r. Pracownik powinien natomiast wliczyć to wynagrodzenie do innych dochodów uzyskanych w 2009 r. w zeznaniu rocznym za 2009 r.
Od należnego pracownikowi wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy pracodawca powinien również zapłacić składki ZUS.
Rozliczenie podatku i składek w Państwa sytuacji będzie wyglądało następująco:
6600 zł × 13,71% = 904,86 zł - składki na ubezpieczenia społeczne,
6600 zł - 904,86 zł = 5695,14 zł - podstawa wymiaru składki zdrowotnej,
5695,14 zł × 9% = 512,56 zł - składka zdrowotna należna do ZUS,
5695,14 zł × 7,75% = 441,37 zł - składka zdrowotna podlegająca odliczeniu od zaliczki na podatek dochodowy,
5695,14 zł - 111,25 zł = 5583,89 zł; po zaokrągleniu 5584 zł - podstawa opodatkowania,
(5584 zł × 18%) - 46,33 zł = 958,79 zł - zaliczka na podatek dochodowy,
958,79 zł - 441, 37 zł = 517,42 zł; po zaokrągleniu 517 zł - zaliczka na podatek dochodowy podlegająca wpłacie do US,
do wypłaty pracownikowi: 6600 zł - 904,86 zł - 512,56 zł - 517 zł = 4665,58 zł.
Niewykonywanie podlegającego wykonaniu orzeczenia sądu pracy stanowi wykroczenie przeciwko prawom pracowniczym i jest zagrożone karą grzywny od 1000 zł do 30 000 zł (art. 282 § 2 Kodeksu pracy).
Podstawa prawna
- art. 57, art. 58, art. 282 § 2 Kodeksu pracy,
- § 14-17 rozporządzenia z 8 stycznia 1997 r. w sprawie szczegółowych zasad udzielania urlopu wypoczynkowego, ustalania i wypłacania wynagrodzenia za czas urlopu oraz ekwiwalentu pieniężnego za urlop (DzU nr 2, poz. 14 ze zm.),
- § 1 pkt 1 rozporządzenia z 29 maja 1996 r. w sprawie sposobu ustalania wynagrodzenia w okresie niewykonywania pracy oraz wynagrodzenia stanowiącego podstawę obliczania odszkodowań, odpraw, dodatków wyrównawczych do wynagrodzenia oraz innych należności przewidzianych w Kodeksie pracy (DzU nr 62, poz. 289 ze zm.),
- § 2 rozporządzenia z 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe (DzU nr 161, poz. 1106 ze zm.),
- art. 9, art. 11, art. 12, art. 21 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (DzU z 2000 r. nr 14, poz. 176 ze zm.).