Nie należy ustalać na nowo podstawy wymiaru świadczenia chorobowego dla Państwa pracownika, ponieważ przerwa między pierwszą a drugą niezdolnością do pracy wyniosła 2 pełne miesiące kalendarzowe, czyli czerwiec i lipiec. Aby ustalić na nowo podstawę wymiaru świadczenia chorobowego przerwa powinna wynieść co najmniej 3 pełne miesiące kalendarzowe. Nie ma znaczenia, że przerwa ta wyniosła 117 dni, ponieważ nie liczy się jej w dniach.
UZASADNIENIE
Wysokość świadczeń z ubezpieczeń społecznych przysługujących za nieprzerwane okresy niezdolności do pracy oblicza się z tej samej podstawy wymiaru, jaka została ustalona dla pierwszej niezdolności do pracy. Ta sama zasada odnosi się do sytuacji, gdy między okresami niezdolności do pracy wprawdzie wystąpiła przerwa, jednak była ona krótsza niż 3 miesiące kalendarzowe. Dotyczy to zarówno świadczeń tego samego rodzaju, np. kolejno po sobie pobieranych zasiłków chorobowych, jak i świadczeń innego rodzaju, np. gdy po zasiłku chorobowym przysługuje zasiłek opiekuńczy (art. 43 ustawy zasiłkowej).
Podstawę wymiaru świadczenia chorobowego należy obliczyć na nowo, jeżeli między pierwszą a kolejną niezdolnością do pracy wystąpiła przerwa co najmniej równa 3 pełnym miesiącom kalendarzowym. Wyjątek stanowi sytuacja, gdy nastąpiła zmiana wymiaru czasu pracy zatrudnionej osoby. Wówczas ponowne obliczanie podstawy wymiaru z nowego okresu jest obowiązkowe.
Wątpliwości nasuwają się przy sformułowaniu art. 11 ust. 5 ustawy zasiłkowej, który stanowi, że „ilekroć przy ustalaniu prawa do zasiłku chorobowego lub jego wysokości okres jest oznaczony w miesiącach, za miesiąc uważa się 30 dni”. Nie należy jednak mylić tych dwóch sformułowań, tzn. „miesiąca” z „miesiącem kalendarzowym”. Są to dwa różne pojęcia, które zostały użyte w różnym celu. Mianowicie art. 11 ust. 5 ustawy zasiłkowej używa pojęcia „miesiąc” przy ustaleniu prawa do zasiłku oraz obliczania podstawy wymiaru zasiłku z ubezpieczenia społecznego. Natomiast w art. 43 ustawy zasiłkowej wskazuje na sposób liczenia przerwy między niezdolnościami do pracy oraz to, że w takiej sytuacji należy przyjmować okres liczony w miesiącach kalendarzowych.
Zatem przy obliczaniu podstawy wymiaru zasiłku (art. 11 ust. 5 ustawy zasiłkowej) każdy miesiąc traktujemy jako 30 dni niezależnie od tego, czy okres ten przypada na styczeń, luty, marzec czy kwiecień.
Natomiast przy obliczaniu przerwy przypadającej między niezdolnościami do pracy należy uwzględniać pełne miesiące kalendarzowe niezależnie od tego, ile mają dni. Istotne jest, aby niezdolność do pracy nie wystąpiła choćby w jednym dniu danego miesiąca.
PRZYKŁAD
Pracownik był niezdolny do pracy w okresach od 1 do 5 stycznia br., następnie od 30 kwietnia do 31 maja br. oraz od 2 do 10 września br. Pracodawca ustalił podstawę wymiaru do obliczenia zasiłku za pierwszy okres choroby z 12 miesięcy poprzedzających okres niezdolności do pracy, tj. od stycznia do grudnia 2010 r. Ponieważ między pierwszą a drugą niezdolnością do pracy upłynęły 2 miesiące kalendarzowe (luty i marzec), pracodawca nie ustalał na nowo podstawy wymiaru zasiłku dla drugiego okresu niezdolności do pracy. Błędem byłoby przyjęcie, że między tymi okresami choroby upłynęło 114 dni, następnie podzielenie ich przez 30 dni, co dałoby ponad 3 miesiące. Kolejny okres niezdolności do pracy przypadał po przerwie trwającej co najmniej 3 miesiące kalendarzowe (czerwiec, lipiec i sierpień), a zatem pracodawca jest zobowiązany na nowo ustalić podstawę wymiaru zasiłku chorobowego dla trzeciej niezdolności do pracy przypadającej we wrześniu z nowego okresu, uwzględniając przychody uzyskane przez pracownika od września 2010 r. do sierpnia 2011 r.
Powyższy pogląd podzielił Sąd Najwyższy w wyroku z 5 kwietnia 2005 r. (I UK 372/04, OSNP 2005/21/343), uznając, że: trzymiesięczny termin, o którym mowa w art. 43 ustawy zasiłkowej, obejmuje pełne miesiące kalendarzowe i do jego obliczania nie ma zastosowania art. 112 k.c. „Miesiąc” i „miesiąc kalendarzowy” to dwa różne określenia języka prawnego. Zgodnie z nakazem wykładni synonimicznej nie można dawać im znaczenia tożsamego. Wniosek stąd, że okres 3 miesięcy kalendarzowych przewidziany w art. 43 ustawy zasiłkowej, to okres obejmujący pełne kolejne nazwane miesiące, stanowiące trzy dwunaste części roku kalendarzowego.
Podstawa prawna
- art. 11 ust. 5 i art. 43 ustawy z 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz.U. z 2010 r. Nr 77, poz. 512 ze zm.).