Ewa K. była pracownicą i otrzymywała zasiłek chorobowy przez 270 dni, od 8 listopada 2003 r. do 6 sierpnia 2004 r., z tytułu powtarzających się napadów suchego kaszlu. Przypomnijmy, że od 8 lutego 2005 r. została zlikwidowana możliwość przedłużania okresu zasiłkowego wskutek nowelizacji ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa z 17 grudnia 2003 r. (DzU z 2005 r. nr 10, poz. 71). W chwili zmiany prawa Ewa K. była już w trakcie pobierania zasiłku i dlatego skorzystała z przepisów przejściowych pozwalających na przedłużenie okresu zasiłkowego. Potem otrzymała jeszcze świadczenie rehabilitacyjne na wyleczenie tego samego schorzenia do 2 września 2004 r. Następnie starała się o przedłużenie świadczenia rehabilitacyjnego z powodu depresji, której istnienie potwierdził biegły psychiatra.
ZUS odmówił przedłużenia świadczenia rehabilitacyjnego, a sądy rejonowy i okręgowy poparły go. Według nich świadczenie rehabilitacyjne przysługuje w celu wyleczenia tej samej przypadłości, z racji której zatrudniony uzyskał wcześniej zasiłek chorobowy. Skoro pojawiła się inna choroba, nie doszło do kontynuacji niezdolności do pracy związanej ze schorzeniem, na które pracownik otrzymał zasiłek.
Przy przyznawaniu świadczenia rehabilitacyjnego ważne jest jedynie to, aby absencja zatrudnionego miała nieprzerwany charakter – uznał Sąd Najwyższy. Nie ma zatem znaczenia, czy zainteresowany ubiega się o zasiłek i świadczenie rehabilitacyjne na identyczną chorobę. Świadczenie rehabilitacyjne należy się więc pracownikowi nawet na inne schorzenie niż to, z tytułu którego pobierał zasiłek chorobowy. Przede wszystkim dlatego, że takiego obostrzenia nie zawiera art. 18 ust. 1 ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa. Sąd Najwyższy uchylił więc zaskarżone orzeczenie i zwrócił je do drugiej instancji w celu ponownego rozpoznania.