Obuwie i odzież robocza przysługuje na tych stanowiskach pracy, na których własna odzież pracowników mogłaby ulec zniszczeniu lub zabrudzeniu lub gdy ich stosowanie jest wymagalne ze względu na wymagania technologiczne, sanitarne lub bezpieczeństwo i higienę pracy (art. 2377 § 1 k.p.). Wykazy odzieży roboczej i okresy ich zużycia określa pracodawca w zarządzeniu lub załączniku do regulaminu pracy.
Pracodawca powinien dbać o czystość i prawidłowy stan odzieży roboczej. Dlatego też musi zapewnić jej pranie i konserwację lub może wypłacać ekwiwalent za te czynności (art. 2379 § 3 k.p.). Przysługuje on zarówno w przypadku, gdy to pracodawca dostarcza odzież i obuwie robocze, jak i wtedy, gdy pracownik korzysta ze swojej odzieży dopuszczonej przez pracodawcę do stosowania (art. 2377 § 4 k.p.).
Ustalanie wysokości ekwiwalentu należy rozpocząć od rozeznania w rodzajach przysługującej na określonych stanowiskach odzieży roboczej, stopnia brudzenia oraz niezbędną częstotliwość prania, a także kosztów prania poszczególnych rodzajów odzieży.
Ponieważ obowiązujące przepisy nie określają, jakimi zasadami kierować się w kwestii wypłacania ekwiwalentu, powinny być one ustalone przez pracodawcę po konsultacji z pracownikami lub ich przedstawicielami. Zasady te powinny obejmować ogólnie kwestię przydzielania odzieży i obuwia roboczego oraz środków ochrony indywidualnej, a także zarządzania tymi przedmiotami.