- w celu zastępstwa pracownika w czasie jego usprawiedliwionej nieobecności w pracy,
- w celu wykonywania pracy o charakterze dorywczym lub sezonowym,
- w celu wykonywania pracy przez okres kadencji,
- w przypadku gdy pracodawca wskaże obiektywne przyczyny leżące po jego stronie
W wyniku nowelizacji Kodeksu pracy, która miała miejsce 22 lutego 2016 r., z katalogu umów o pracę usunięto umowę na czas określony w celu zastępstwa nieobecnego pracownika. Jednakże w dalszym ciągu możliwe jest zawieranie takiego rodzaju umowy. Obecnie umowa ta jest określona jako jedna z kilku rodzajów umów na czas określony (art. 251 § 4 pkt 1 Kodeksu pracy).
reklama
reklama
Więcej na temat przeczytasz -> Umowa o pracę na zastępstwo po nowelizacji - wzór umowy
W wyniku zmianami, które miały miejsce 22 lutego 2016 r. okres wypowiedzenia umowy o pracę zawartej na czas określony został zrównany z okresem wypowiedzenia umowy zawartej na czas nieokreślony.
Zatem, zgodnie z art. 36 § 1 Kodeksu pracy, okres wypowiedzenia umowy o pracę zawartej na czas określony (i nieokreślony) jest uzależniony od okresu zatrudnienia u danego pracodawcy i wynosi:
- 2 tygodnie w przypadku zatrudnienia u danego pracodawcy krócej niż 6 miesięcy,
- 1 miesiąc w przypadku zatrudnienia u danego pracodawcy co najmniej 6 miesięcy,
- 3 miesiące w przypadku zatrudnienia u danego pracodawcy co najmniej 3 lata.
Więcej na ten temat przeczytasz -> Wypowiedzenie umowy na czas określony w 2018 roku
Umowa na czas nieokreślony
Umowa na czas nieokreślony uważana jest za najbezpieczniejszą z umów dla pracownika, z uwagi na największą ochronę przed jej wypowiedzeniem przez pracodawcę. Zgodnie z art. 30 § 4 Kodeksu pracy wypowiedzenie tej umowy wymaga podanie prawdziwej i konkretnej przyczyny. Ponadto umowa na czas nieokreślony nie zawiera terminu jej rozwiązania.
Podstawa prawna: