Zakaz zrzeczenia się prawa do wynagrodzenia
REKLAMA
Zakaz zrzeczenia się prawa do wynagrodzenia jest konsekwencją zasady odpłatności pracy ustalonej w art. 22 k.p. Stosownie do tego przepisu przez nawiązanie stosunku pracy pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca - do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem. Pracownik nie może zrzec się prawa do wynagrodzenia ani przenieść tego prawa na inną osobę (art. 84 k.p.).
Termin „wynagrodzenie” określony w art. 84 k.p. jest rozumiany szeroko. Oznacza to, że przez pojęcie „wynagrodzenie” rozumie się nie tylko samo wynagrodzenie zasadnicze, ale także dodatki do wynagrodzenia, takie jak np. tzw. dodatek stażowy (wyrok SN z 5 grudnia 1977 r., I PRN 158/77, OSP 1978/7/136). Ponadto ochroną objęte są także m.in. odprawy, np. rentowa (wyrok SN z 17 lutego 2005 r., II PK 235/04, OSNP 2005/18/286), ekwiwalent za niewykorzystany urlop wypoczynkowy (wyrok SN z 11 czerwca 1980 r., I PR 43/80, OSNCP 1980/12/248).
Powszechność zakazu zrzeczenia się prawa do wynagrodzenia wyraża się tym, że dotyczy on wynagrodzenia z każdego stosunku pracy, niezależnie od podstawy nawiązania tego stosunku. Nie ma więc znaczenia, czy pracownik jest zatrudniony na podstawie umowy o pracę, powołania, wyboru, mianowania lub spółdzielczej umowy o pracę.
Zakaz określony w tym przepisie nie dotyczy jednak osób wykonujących pracę na podstawie umów cywilnoprawnych.
REKLAMA
© Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą wydawcy INFOR PL S.A.
- Czytaj artykuły
- Rozwiązuj testy
- Zdobądź certyfikat