Zasady korygowania dokumentów rozliczeniowych dla ZUS

Płatnik składek musi co miesiąc przesyłać do ZUS dokumenty rozliczeniowe za zatrudnionych w swoim zakładzie pracowników. W dokumentacji płatnik składek wykazuje należne składki na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenie zdrowotne oraz wykazuje wszystkie okresy przerw w opłacaniu składek, a także wypłacone świadczenia chorobowe.

Jakie składki na ubezpieczenia powinien płacić przedsiębiorca - nakładca >>

Płatnik powinien na bieżąco dbać o poprawność rozliczeń z ZUS. W razie stwierdzenia niezgodności ze stanem faktycznym niezwłocznie powinien skorygować błędne dokumenty. Oprócz tego corocznie do 30 kwietnia pracodawca powinien kompleksowo sprawdzić poprawność danych przekazanych danych do ZUS. W razie stwierdzenia nieprawidłowości musi złożyć do ZUS komplet dokumentów korygujących.

Terminy na korektę

Płatnik składek zobowiązany jest sporządzić komplet dokumentów korygujących:

• w terminie 7 dni od stwierdzenia nieprawidłowości we własnym zakresie lub od otrzymania zawiadomienia o stwierdzeniu nieprawidłowości przez ZUS,
• nie później niż w terminie 7 dni od uprawomocnienia się decyzji – jeżeli konieczność korekty danych jest wynikiem stwierdzenia nieprawidłowości przez ZUS w drodze decyzji,
• nie później niż w termie 30 dni od otrzymania protokołu kontroli – jeżeli konieczność korekty danych jest wynikiem stwierdzenia nieprawidłowości przez ZUS w drodze kontroli.

W przypadku stwierdzenia nieprawidłowości w imiennym raporcie miesięcznym po tym terminie płatnik składek albo osoba działająca w imieniu płatnika może zostać ukarana karą grzywny do 5000 zł.

Korekta dokumentów rozliczeniowych powinna być dokonana przez złożenie przez płatnika składek korygującego imiennego raportu miesięcznego w formie nowego dokumentu zawierającego wszystkie poprawne informacje. Oprócz imiennego raportu płatnik składek ma obowiązek złożenia skorygowanej miesięcznej deklaracji rozliczeniowej ZUS DRA za wszystkich ubezpieczonych.

Obowiązku korygowania dokumentów nie ma płatnik, który stwierdzi, że różnica w podstawie wymiaru składek nie jest wyższa niż 2,20 zł. Przepis ten nie ma jednak zastosowania, gdy podstawę wymiaru składek stanowi kwota zadeklarowana.