Wypłata trzynastek za 2010 rok

PRZYKŁAD 2: Pół roku pracy

Pracownik był zatrudniony od 15 czerwca do 17 grudnia 2010 r. na czas określony. Pracodawca wypłaci mu trzynastą pensję, mimo że nie przepracował u niego całego roku kalendarzowego. Warunkiem otrzymania dodatkowego wynagrodzenia rocznego za niepełny rok kalendarzowy pracy jest przepracowanie co najmniej sześciu miesięcy, czyli 180 dni. Wynika to z kodeksu cywilnego. Jeżeli termin jest oznaczony w miesiącach lub latach, a ciągłość terminu nie jest wymagana, miesiąc liczy się za 30 dni (bez względu na to, ile dni ma faktycznie), a rok za dni 365. A zatem, 30 dni x 6 miesięcy = 180 dni.

Najpierw należy obliczyć dni pełnych przepracowanych miesięcy, czyli lipiec, sierpień, wrzesień, październik i listopad. 5 miesięcy x 30 dni każdy = 150 dni.

Potem należy obliczyć dni niepełnych miesięcy. Termin półmiesięczny jest równy 15 dniom. W czerwcu pracownik przepracował zatem 15 dni, a w grudniu 17. Razem daje to 32 dni.

Łącznie przepracowanych dni było: 150 + 32 = 182. Pracownik przepracował zatem o dwa dni więcej niż wymagane minimum, tym samym nabył prawo do trzynastki w wysokości proporcjonalnej do przepracowanego okresu.

PRZYKŁAD 3: Trzynastka dla pracownika, który otrzymywał zasiłek chorobowy

Pracownik w 2010 r. przez miesiąc przebywał na zwolnieniu lekarskim, a przez kolejne dwa miesiące na zasiłku chorobowym. Otrzymuje stałą miesięczną pensję oraz dodatek stażowy i specjalny. Przy naliczaniu podstawy wymiaru trzynastki tego pracownika uwzględniamy wynagrodzenie zasadnicze wraz ze stałymi dodatkami do wynagrodzenia, czyli dodatkiem stażowym i specjalnym. Nie uwzględniamy natomiast wynagrodzenia chorobowego pracownika, gdyż nie jest ono wliczane zarówno przy obliczaniu ekwiwalentu za urlop, jak i przy ustalaniu wynagrodzenia urlopowego. Nie bierzemy pod uwagę również zasiłku chorobowego. Zasiłek nie jest bowiem składnikiem wynagrodzenia pracownika, a jedynie świadczenie z tytułu ubezpieczeń społecznych, co automatycznie powoduje jego wykreślenie z podstawy wymiaru dodatkowego wynagrodzenia rocznego.

Podstawa prawna

• Art. 2 i 4 ustawy z 12 grudnia 1997 r. o dodatkowym wynagrodzeniu rocznym dla pracowników jednostek sfery budżetowej – Dz.U. nr 160, poz. 1080; ost. zm. Dz.U. z 2009 r. nr 157, poz. 1241.
• Ustawa z 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych – Dz.U. nr 157, poz. 1240; ost. zm. Dz.U. z 2010 r. nr 257, poz. 1726.
• Ustawa z 31 lipca 1981 r. o wynagrodzeniu osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe – Dz.U. nr 20, poz. 101; ost. zm. Dz.U. z 2010 r. nr 238, poz. 1578.
• Ustawa z 3 marca 2000 r. o wynagradzaniu osób kierujących niektórymi podmiotami prawnymi – Dz.U. nr 26, poz. 306; ost. zm. Dz.U. z 2010 r. nr 238, poz. 1578.
• Art. 113 i 114 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny – Dz.U. z 1964 r. nr 16, poz. 93; ost. zm. Dz.U. z 2009 r. nr 131, poz. 1075.
• Art. 282 ustawy z 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy – t.j. Dz.U. z 1998 r. nr 21, poz. 94; ost. zm. Dz.U. z 2011 r. nr 36, poz. 181.
• Art. 11 i 12 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych – t.j. Dz.U. z 2010 r. nr 51, poz. 307; ost. zm. Dz.U. z 2010 r. nr 257, poz. 1725.
• Rozporządzenie z 8 stycznia 1997 r. w sprawie szczegółowych zasad udzielania urlopu wypoczynkowego, ustalania i wypłacania wynagrodzenia za czas urlopu oraz ekwiwalentu pieniężnego za urlop – Dz.U. nr 2, poz. 14; ost. zm. Dz.U. z 2009 r. nr 174, poz. 1353.