Praca w nadgodzinach w przypadku zatrudnienia na niepełnym etacie

Dodatek za godziny nadliczbowe u niepełnoetatowców

Zgodnie z art. 151 § 5 kodeksu pracy, strony ustalają w umowie o pracę dopuszczalną liczbę godzin pracy ponad określony w umowie wymiar czasu pracy pracownika zatrudnionego w niepełnym wymiarze czasu pracy, których przekroczenie uprawnia pracownika, oprócz normalnego wynagrodzenia, do dodatku do wynagrodzenia, o którym mowa w art. 151¹ § 1. Chodzi zatem o sytuacje, w których pracownik zatrudniony jest tylko na część etatu (np. ½ lub ¾ etatu) i miałby otrzymywać dodatek z tytułu pracy w godzinach nadliczbowych za każdą godzinę pracę ponad ten wymiar. Wymaga to określenia w umowie o pracę. 

Zobacz również serwis: Czas pracy

Norma dobowa i tygodniowa

Praca wykonywana w tzw. nadgodzinach to – zgodnie z kodeksową definicją – praca ponad obowiązujące pracownika normy czasu pracy lub praca ponad przedłużony dobowy wymiar czasu pracy, wynikający z obowiązującego pracownika systemu i rozkładu czasu pracy. Dopuszczalna w określonych przypadkach, tj. konieczności prowadzenia akcji ratowniczej w celu ochrony życia lub zdrowia ludzkiego, ochrony mienia lub środowiska albo usunięcia awarii, lub w razie szczególnych potrzeb pracodawcy (art. 151 § 1 kodeksu pracy). Normy, w odniesieniu do których ustala się godziny nadliczbowe, wynoszą 8 godzin na dobę (norma dobowa) i przeciętnie 40 godzin w przeciętnie pięciodniowym tygodniu pracy (norma tygodniowa) w przyjętym okresie rozliczeniowym (zgodnie z art. 129 § 1 kodeksu pracy). Przedłużony dobowy wymiar czasu pracy natomiast może wynosić 12, 16 lub 24 godziny w zależności od systemu czasu pracy, w którym pracownik jest zatrudniony. W konsekwencji za pracę w godzinach nadliczbowych można uznać pracę wykonywaną dłużej niż powyższe limity. Praca wykonywana w krótszym czasie – z uwagi na definicję – nie mieściłaby się w tym pojęciu.

Liczba godzin ponadwymiarowych

Dlatego też, w przypadku pracownika niepełno – etatowego, co do zasady praca wykonywana ponad wymiar czasu pracy (czyli ilość godzin pracy określoną w umowie o pracę, innymi słowy „część etatu”), a jednocześnie mieszcząca się w ww. normach, nie byłaby traktowana jako praca w tzw. nadgodzinach. Co się z tym wiąże nie przysługiwałby za nią również dodatek z tego tytułu, a jedynie wynagrodzenie. Rozwiązaniem w takiej sytuacji jest wskazanie w umowie o pracę pułapu godzinowego, powyżej którego praca zostanie zakwalifikowana jako wykonywana w godzinach nadliczbowych i uprawniająca do dodatku z tego tytułu.